Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Ο Αντώνης στο Μουσείο της Ακρόπολης...

Δεν είχαμε καταφέρει ως τώρα να πάμε στο μουσείο της Ακρόπολης και παρ' όλο που είχα κάποιες αμφιβολίες για το αν θα μπορέσουμε να δούμε έστω και ένα έκθεμα με τον Αντώνη στο καρότσι, το πήραμε τελικά απόφαση και την Κυριακή το πρωί βρεθήκαμε στην είσοδο του μουσείου. Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες, ακόμα και μισή ώρα να μπορούσα να μείνω μέσα στο χώρο ήμουν ευχαριστημένη. Τελικά όμως συνέβη το θαύμα... Ο μικρός ενθουσιάστηκε! Κοίταζε με μεγάλη περιέργεια τα εκθέματα και κάθε τόσο έβγαζε επιφωνήματα χαράς στη θέα μιας γνώριμης φιγούρας, ενός αλόγου, ενός φιδιού, μιας κουκουβάγιας! Βοηθούσε βέβαια και ο χώρος με το υπέροχο φως και την καταπληκτική διάταξη των εκθεμάτων. Θα πρότεινα μάλιστα σε όσους έχουν λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, να ακολουθήσουν έναν από τους ειδικούς ξεναγούς για παιδιά, εμείς παρακολουθήσαμε για λίγο μία τέτοια ξεναγό και η αφήγησή της για την ιστορία των εκθεμάτων, ήταν τόσο ζωντανή και γεμάτη πληροφορίες που ήταν ενδιαφέρουσα ακόμα και για εμάς τους ενήλικες.  Για τον Αντώνη ευχάριστη έκπληξη ήταν και το video wall με τα σκίτσα του Στάθη, εμπνευσμένα από την Αρχαία Αθήνα. Καταλαβαίνετε προφανώς ότι τον αιχμαλώτισαν τα έντονα χρώματα και όχι η θεματολογία των εικόνων. Τελικά μπορέσαμε να μείνουμε στο μουσείο για παραπάνω από μιάμιση ώρα και περάσαμε και οι τρεις τέλεια. 
Δεν είναι τυχαίο τελικά που η τέχνη της αρχαίας Ελλάδας προσελκύει κόσμο απ' όλη την υφήλιο μέχρι και σήμερα. Ας δοκιμάσουμε νέα πράγματα με τα παιδιά μας και που ξέρεις μπορεί να μας εκπλήξουν...

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Κοιμήσου, αγγελούδι μου...

Ο ύπνος του Αντώνη αποτέλεσε για τη μικρή μου οικογένεια το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε ως τώρα, σε σχέση με την ανατροφή του. Από τη στιγμή που γεννήθηκε αποφασίσαμε με τον πατέρα του να ακολουθήσουμε τους πιο σύγχρονους δρόμους που συμβουλεύουν τους γονείς να χαρίζουν την αγκαλιά τους στο μωρό τους χωρίς δεύτερη σκέψη, με σκοπό να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση του και να χτιστεί μια σχέση βαθιάς εμπιστοσύνης μεταξύ γονιού και παιδιού. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν ακριβώς όπως τα φανταζόμασταν και σήμερα, δεκαοχτώ μήνες μετά τη γέννηση του, ο Αντώνης έχει ξεχάσει που είναι το δωμάτιο του και εμείς παλεύουμε να διασώσουμε την προσωπική μας ζωή και λίγο χώρο στο κρεβάτι μας.
Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Η απόφασή μου να θηλάσω τον Αντώνη για ένα χρόνο αλλά και το γεγονός ότι πιάνω δουλειά στις 7:30 το πρωί με ανάγκασε, λόγω κούρασης, να τον παίρνω στο κρεβάτι για το νυχτερινό θηλασμό. Ακόμα όμως και όταν αρχίσαμε το ξένο γάλα, ο μικρός είχε τόσο συνηθίσει τη ζεστασιά της αγκαλιάς μας το βράδυ, που σχεδόν κάθε νύχτα ξυπνούσε κατά τις 3:00 και έκλαιγε μέχρι να τον πάρουμε στο δωμάτιό μας. Εμείς φυσικά δε θέλαμε να τον αφήνουμε να υποφέρει, φοβόμασταν μήπως νιώσει προδομένος και εγκαταλελειμμένος και μας γαλήνευε να τον παίρνουμε στο κρεβάτι και να κοιμόμαστε παρέα διώχνοντας μακρυά τη βραδινή του ανησυχία. Δυστυχώς όμως, η κατάσταση δυσκόλεψε, αφού σιγά σιγά ο Αντώνης παρ' όλο που ερχόταν στο κρεβάτι μας δεν έδειχνε να θέλει να κοιμηθεί και πολλές φορές ήταν έτοιμος για παιχνίδι στις 4:00 το πρωί. Άλλοτε πάλι άρχιζε να κλαίει για να έρθει στο δωμάτιο μας πριν εμείς ξαπλώσουμε και έτσι αναγκαζόμουν να πέσω για ύπνο με το παιδί από τις 23:00, προσπαθώντας να αποφύγω το σπαραχτικό του κλάμα (μεγάλη τραγωδία οι φωνές του για τη μαμά όπως φαντάζεστε).
Αρχίσαμε από τότε, λοιπόν να συνειδητοποιούμε ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Δεν ήταν μόνο ότι εμείς ήμασταν συνεχώς κομμάτια από την αϋπνία αλλά κυρίως ότι ο Αντώνης είχε αναπτύξει πολύ κακές συνήθειες ύπνου, κοιμόταν ελάχιστα το βράδυ, ήταν κακοδιάθετος τη μέρα, και συνήθως κοιμόταν αρκετά κατά τη διάρκεια του πρωινού και μετά από το μεσημεριανό του γεύμα. Δοκιμάσαμε διάφορες μεθόδους που διαβάσαμε ή ακούσαμε από φίλους, αλλά μόλις το θέμα έφτανε στο να αφήσουμε το μωρό μας να κλάψει, κάναμε πίσω. Βλέπετε είχαμε τη δικαιολογία έτοιμη: Για πόσο καιρό θα έχει ακόμα ο μικρούλης μας ανάγκη την ασφάλεια της αγκαλιάς μας τη νύχτα; Σε λίγο καιρό δε θα μας αφήνει ούτε να μπαίνουμε στο δωμάτιο του. Και μετά τη σκέψη αυτή τρέχαμε στο δωμάτιό του στο πρώτο του κλάμα και φέρναμε το μικρό μας τύραννο στη μέση του κρεβατιού ελπίζοντας ότι θα κερδίσουμε εκτός των άλλων και μια ώρα ύπνο επιπλέον.
Με αυτά και με 'κείνα φτάσαμε στο σήμερα... Ο Αντωνάκης σαν μικρός πρίγκιπας, αρνείται να καθίσει έστω και ένα λεπτό στο κρεβάτι του και κοιμάται από την αρχή στο δωμάτιό μας. Από τη μία έχουμε αρχίσει να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω, από την άλλη όμως έχουμε μέρες να αγκαλιαστούμε με τον Αλέξανδρο, και κάθε σκέψη για όποια άλλη "δραστηριότητα" χρειάζεται προμελετημένο σχέδιο δράσης! Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό, το γεγονός ότι δίνουμε μεν στον Αντώνη την ασφάλεια που χρειάζεται από την άλλη όμως φτιάχνουμε ένα πλασματάκι τόσο εξαρτημένο, που ούτε να κοιμηθεί δεν μπορεί χωρίς εμάς, μας προβλημάτισε πολύ.
Πήραμε λοιπόν τη γενναία απόφαση να εκπαιδεύσουμε εαυτούς και υιο σε νέες συνήθειες ύπνου: τον βάλαμε να κοιμηθεί στο κρεβατάκι του, μαζί με την φιλενάδα του την καμηλοπάρδαλη και μπόλικες πιπίλες και αφού του διαβάσαμε ένα παραμύθι, τον χαϊδέψαμε τρυφερά και του εξηγήσαμε ότι τον αγαπάμε πολύ αλλά πρέπει να μάθει να κοιμάται στο δωμάτιό του, τον καληνυχτήσαμε και φύγαμε... Και μετά άρχισε το δράμα, είχαμε όμως αποφασίσει από πριν με τον μπαμπά του ότι θα είμαστε σταθεροί στην απόφασή μας, και παρ' όλο που πηγαίναμε κάθε τόσο στο δωμάτιό του να τον καθησυχάζουμε, δεν τον βγάλαμε από την κούνια του και μετά από δέκα δύσκολα λεπτά ο Αντώνης κοιμήθηκε... Μη φαντάζεστε ότι μιλάμε για καμιά φοβερή επιτυχία, όλα αυτά συνέβησαν μόλις πριν από δυο ώρες. Ξέρω ότι θα έχουμε σίγουρα μια δύσκολη εβδομάδα, ο μικρός αυτός αποχωρισμός είναι δύσκολος για όλους, αλλά η απόφασή μας αυτή μοιάζει, για την ώρα τουλάχιστον, σωστή. Βλέπουμε...

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Βόλτα στο Αττικό Πάρκο!

Έχω καιρό να γράψω αλλά είχαμε πολλά τρεχάματα τον τελευταίο καιρό. Ευτυχώς ηρεμήσαμε λίγο και το Σαββατοκύριακο περάσαμε πολύ καλά. Το Σάββατο στολίσαμε το σπίτι μας και αν εξαιρέσεις τη μία και μοναδική φορά που ο Αντώνης έριξε το δέντρο όλα πήγαν καλά και ο μικρός δείχνει να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι οι χριστουγεννιάτικες μπάλες δεν είναι για ποδόσφαιρο! Την Κυριακή πήγαμε για άλλη μια φορά στο Αττικό ζωολογικό πάρκο. Η βόλτα αυτή έχει εξελιχθεί σε μια από τις αγαπημένες μας και αν δεν έχετε ήδη πάει το συστήνω ανεπιφύλακτα... 

Δυο χαριτωμένα μωρά σε νέες περιπέτειες...
Ο κατά τα άλλα συμπαθής τράγος, έφαγε το κουλούρι που είχαμε ξεχάσει στο καρότσι!

Τα νεογέννητα αρκουδάκια σε ξέφρενο παιχνίδι

Ζέβρες στη "σαβάνα" του Αττικού Πάρκου

Τελικά είναι μεγαλύτερη απ' ότι νόμιζα! Μαμά, νομίζω πως θέλω να φύγουμε...

Η αγαπημένη μας καμηλοπάρδαλη σε απόσταση αναπνοής

Λεμούριοι, παιχνιδιάρηδες και περίεργοι περιφέρονταν από τα δέντρα στα πόδια των ενθουσιασμένων παιδιών!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Οικονομική κρίση... και τώρα;

Η οικονομική κρίση ήρθε και μας ξεκούνησε για τα καλά από τη βολή και την ασφάλεια μας, και πόσο πιο δύσκολο είναι για τη γενιά μας να ανταποκριθεί στη νέα πραγματικότητα εφόσον έχουμε μεγαλώσει σε μια έντονα καταναλωτική εποχή. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα, τεράστιο το ποσοστό των ανέργων, μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχιας αλλά ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν θέμα επιβίωσης η καθημερινότητα έχει σίγουρα διαφοροποιηθεί. Από την άλλη όμως είναι και μια ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε τις ανάγκες μας και να θέσουμε προτεραιότητες στις επιθυμίες μας. Για μας τους ενήλικους και "μυαλωμένους":-) τα πράγματα είναι σχετικά ξεκάθαρα, τι γίνεται όμως με τα μικρά μας αγγελούδια που τα βλέπουμε και λιώνουμε και η μόνη μας σκέψη είναι ότι δε θέλουμε να τους λείψει τίποτα; Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα σημαντικά λάθη που μπορεί να κάνουμε σε σχέση με τη διαπαιδαγώγησή τους, το να τα μάθουμε να μην έχουν όρια στις επιθυμίες τους. Δίνοντας σε ένα παιδί ότι ζητά, θα το οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε δυστυχή ενήλικη ζωή. Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να είναι πιο ολιγαρκές και συνεπώς πιο αυτάρκες; Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τον υλιστικό βομβαρδισμό στον οποίο υπόκεινται τα παιδιά μας αλλά και να βοηθήσουμε τον οικογενειακό προυπολογισμό χωρίς να αισθανόμαστε όλοι ότι στερούμαστε;
*Ανακυκλώστε - Ανταλλάξτε ρούχα, παιχνίδια και παιδικά έπιπλα με φίλους γονείς.
*Μαθετε στο βλαστάρι σας να επιλέγει - Δεν έχει σημασία η αξία του αντικειμένου, ακόμα και αν θέλει να αγοράσει πέντε παιχνιδάκια του ενός ευρώ καλό είναι να μάθει πως δεν μπορεί να τα έχει όλα και πως οφείλει να διαλέξει.
*Μειώστε το χρόνο που θυσιάζετε μπροστά στην τηλεόραση - Η διαφήμιση είναι παντοδύναμη, η μετατροπή της επιθυμίας σε ανάγκη είναι επιστήμη και μην έχετε αυταπάτες, τα παιδιά μας είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σ' αυτό το πατρονάρισμα. Α! Και όταν λέω μειώστε την τηλεόραση απευθύνομαι και σε εμάς τους γονείς!
*Μην αισθάνεστε τύψεις - Όλοι μας αισθανόμαστε τύψεις να λέμε όχι στις γλυκές φατσούλες που τόσο γλυκά μας αγκαλιάζουν όταν θέλουν κάτι να ζητήσουν. Ας δούμε όμως αυτό το όχι σαν επένδυση για το μέλλον τους. Τα παιδιά μας θα είναι πιο ευτυχισμένα αν μάθουν να θέτουν όρια στις επιθυμίες τους και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους το διδάξουμε αυτό.
*Μην τα βάζετε σε πειρασμό - Προτιμήστε μια όμορφη βόλτα στην εξοχή, σε ένα πάρκο, ένα μουσείο παρά στα μαγαζιά.
*Πείτε τους την αλήθεια - Εξηγήστε τους την πραγματικότητα χωρίς να τους προκαλέσετε φόβο και άγχος, τα παιδιά μας έχουν πολύ έντονο αισθητήριο καταλαβαίνουν πότε κάτι προβληματίζει τους γονείς, καλύτερα να ξέρουν ποια είναι η αλήθεια και να ξέρουν ότι με τον τρόπο τους μπορούν να βοηθήσουν την οικογένειά τους παρά να εκλαμβάνουν τις περικοπές σαν παραξενιά των γονιών τους.
*Δώστε το καλό παράδειγμα - Υιοθετήστε σωστή καταναλωτική συμπεριφορά, προσέξτε πως ψωνίζετε στα μαγαζιά, στο super market, πως διαχειρίζεστε τα τρόφιμα και τα διαφορά προϊόντα στο σπίτι. Τα παιδιά αντιγράφουν τη συμπεριφορά μας.
Και τελικά γεμίστε τη ζωή τους με πράγματα που έχουν πραγματική αξία, μια βόλτα στη θάλασσα, ένα καλό βιβλίο, παιχνίδι στο δάσος και πολύ πολύ αγάπη!

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Κυστική ίνωση

Μια πολύ καλή μανούλα, μου ζήτησε πρόσφατα να γράψω κάτι για την πάθηση του μικρού της γιου. Ο μικρούλης πάσχει από κυστική ίνωση. Της ζήτησα λοιπόν πληροφορίες καθώς σίγουρα εκείνη γνωρίζει πολύ περισσότερα και όταν μου έστειλε ένα δυο πραγματάκια να διαβάσω, έμεινα άφωνη. Αυτό είναι το link από ένα άρθρο σχετικό με την πάθηση http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=133345. Θα πρότεινα σε όλους να το διαβάσουν, γιατί όπως θα δείτε αφορά όλους όσους έχουν μωράκια αλλά κυρίως αυτούς που σκέφτονται να αποκτήσουν. Κάποιες ενδεικτικές πληροφορίες από το άρθρο είναι οι παρακάτω:
"Η κυστική ίνωση (ΚΙ) είναι η συχνότερη κληρονομική νόσος της λευκής φυλής, και προβάλλει με συμπτώματα από διάφορα συστήματα όπως: το αναπνευστικό, το πεπτικό, τους ιδρωτοποιούς αδένες και στους άνδρες το αναπαραγωγικό σύστημα.
Η ΚΙ κληρονομείται με υπολειπόμενο σωματικό χαρακτήρα. Ένα παιδί με ΚΙ, έχει δύο παθολογικά γονίδια τα οποία κληρονόμησε ένα από κάθε γονιό. Οι γονείς ενός παιδιού με ΚΙ είναι φορείς της νόσου, και έχουν ένα παθολογικό γονίδιο. Οι φορείς είναι απολύτως υγιείς. Περισσότερο από 5,5% του γενικού πληθυσμού είναι φορείς της ΚΙ, που σημαίνει 550.000-650.000 Έλληνες. Και αναμένεται η γέννηση 50-70 νέων ασθενών κάθε χρόνο.
Με συγκεκριμένη και αρκετά δύσκολη θεραπεία η οποία ξεκινάει από την πρώτη στιγμή που ανακαλύπτεται η πάθηση, ένας ασθενής μπορεί να φθάσει τα 30-40 χρόνια ζωής. Από εκεί και πέρα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους μπορεί να καταλήξει αφού στο τελικό στάδιο η μόνη λύση είναι η μεταμόσχευση πνευμόνων ή ήπατος αφού το 95% παρουσιάζουν αναπνευστική ή ηπατική ανεπάρκεια."
Αυτό που είναι σημαντικό να αναφερθεί είναι ότι  η εξέταση για την κυστική ίνωση, παρ' όλο που είναι πολύ απλή, δυστυχώς δεν υπάρχει στον προγεννητικό έλεγχο. Καλό θα ήταν να συζητήσουμε με το γυναικολόγο μας το ενδεχόμενο του να εντάξουμε την εξέταση αυτή στον έλεγχο και αν και το κόστος της είναι  μεγαλούτσικο (περίπου 150-200€), μακροπρόθεσμα μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις.
Για όσους από εσάς θέλουν να ενημερωθούν περισσότερο για την νόσο, θα βρείτε παρακάτω κάποια από τα πιο ενημερωμένα site:
Αυτό όμως που αξίζει περισσότερο να διαβάσετε από την ανάρτηση αυτή είναι η αφήγηση της  Χριστίνας για το πως αντιλαμβάνεται την πάθηση του μικρούλη της:
"Ο Στέλιος μου είναι ένα από τα 50-70 παιδιά με Κυστική Ίνωση που γεννιούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Η νόσος διαγνώστηκε νωρίς, όταν ήταν τεσσάρων μηνών και έπαθε μια βαρύτατη αφυδάτωση. Από τότε και μέχρι σήμερα η καθημερινότητά του έχει ώς εξής:
Δύο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, κάνει φυσιοθεραπείες για να κρατήσει τους πνεύμονές του καθαρούς. Για την ακρίβεια, τον βάζουμε σε διάφορες στάσεις και χτυπάμε το στέρνο του, την πλάτη του, τα πλευρά του. Αυτό διαρκεί περίπου 15 λεπτά. Αρχικά, ήταν ένα μαρτύριο για όλους μας διότι το μωρό αντιδρούσε όμως η άσκηση έπρεπε να γίνει πάση θυσία. Σιγά σιγά, με πολλή επιμονή, με πολλή αγάπη αλλά και με πολλά κλάματα κι από τους 2 μας, καταφέραμε με τη βοήθεια παιδικών τραγουδιών και βίντεο κλιπ να μετατρέψουμε τη διαδικασία σε καθημερινή ρουτίνα. Τώρα πια του λέω «Στελάκο, έλα να κάνουμε ασκησούλες» κι εκείνος μου φέρνει το μαξιλάρι και το dvd!
Δύο φορές την ημέρα, μετά τη φυσιοθεραπεία πρέπει να λάβει εισπνεόμενη αντιβίωση. Δεν πρόκειται για τα γνωστά μας τύπου Αερολίν, που ψεκάζεις και τελειώνεις. Έχουμε ειδικό νεφελοποιητή, με μάσκα, που το παιδί πρέπει να κρατήσει στο πρόσωπό του για περίπου 15 λεπτά. Δε θα πω ψέματα, τη μισούμε και οι δύο αυτή τη διαδικασία. Δεν είναι εύκολο για ένα μωρό να μείνει στη θέση του για τόσο χρόνο, πόσο μάλιστα αν έχει και μια μάσκα στη μύτη του. Όμως πρέπει, κι αυτό σημαίνει ότι θα κάνει την εισπνοή ακόμα κι αν χτυπιέται και ουρλιάζει. Εγώ πρέπει να είμαι δυνατή, να τον κρατάω με το ζόρι και μέσα μου να νιώθω ότι κάνω το σωστό κι όχι ότι είμαι ένας δήμιος. Το παλεύω και ξέρω ότι θα το καταφέρω κι αυτό. Ήδη ο Στέλιος τις μισές φορές δέχεται τη θεραπεία άρα είμαστε σε καλό δρόμο.
Από κει και πέρα, κάθε φορά που τρώει κάτι εκτός φρούτων και λαχανικών, πρέπει να παίρνει ένζυμα, κάτι σαν σκόνη, με το κουταλάκι. Με το μεσημεριανό του παίρνει και 3 βιταμίνες, σε σταγόνες. Και βέβαια, πρωί και βράδυ παίρνει αντιβίωση σε σιρόπι, εκτός από την εισπνεόμενη.
Αυτό είναι το τυπικό κομμάτι της νόσου. Είναι νωρίς ακόμα και για εμάς, δεν την γνωρίζουμε καλά. Ξέρω ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες και προς το παρόν προετοιμάζομαι για να τις δεχτώ. Ζω με ένα σύννεφο πάνω από το σπίτι μας. Όμως, ουδέν κακό αμιγές καλού. Διαπίστωσα ότι η μέχρι τώρα ζωή μου ήταν ρηχή. Προβληματιζόμουν για χαζομάρες, αγχωνόμουν αδικαιολόγητα. Έλεγα ότι θέλω μόνο την υγειά μας αλλά δεν το εννοούσα, ήθελα κι άλλα, την υγεία την είχα αυτονόητη.
Η νόσος εκτός από το να με διαλύσει, ήρθε να μου διδάξει μερικά μαθηματάκια. Καταρχήν, μέχρι πού φτάνουν οι δυνάμεις μου και πόσα μπορώ να αντέξω. Έπειτα, τι πραγματικά αξίζει στη ζωή, τι πραγματικά με καθορίζει. Βγήκα από τη ροζ φούσκα που ζούσα και κατέβηκα στον πραγματικό κόσμο. Έμαθα να ζω το σήμερα και να μην κάνω σχέδια. Επαναπροσδιόρισα τον εαυτό μου κι έγινα καλύτερος άνθρωπος. Πιο θλιμμένος, μα καθόλου επικριτικός, πιο συνεργάσιμος, πιο υπομονετικός, πιο ευγνώμων.
Θα έδινα τα πάντα για να γυρνούσα πίσω, στην ξέγνοιαστη ζωή μου, όμως αυτό είναι το ταξίδι που πρέπει να κάνω. Να πάρω το «πληγωμένο» μου μωράκι αγκαλιά και να αγωνιστώ για να το μεγαλώσω όμορφα, όχι μίζερα. Αυτό είναι για μένα η κυστική ίνωση, κατάρα και ευχή μαζί."


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Δύσκολα αλλά...

Πολλοί από τους φίλους μου είναι εργένηδες και οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά, βλέπουν, λοιπόν, τα ατελείωτα ξενύχτια και το τρέξιμο που περνάμε από τότε που ήρθε ο Αντώνης στη ζωή μας  και  μας λένε ότι  φοβούνται να μπλέξουν, τους φαίνεται πολύ δύσκολο και πως δεν είναι ακόμα έτοιμοι για παιδί.
Ναι, είναι δύσκολα. Κοιμόμαστε ελάχιστα, κολλάμε οικογενειακώς τη μία ίωση μετά την άλλη, δεν έχουμε παρά ελάχιστο προσωπικό χρόνο, χρειαζόμαστε baby sitting για να πάμε έστω για ένα ποτό, στα ταξίδια κουβαλάμε ένα αυτοκίνητο γεμάτο πράγματα του Αντώνη, κοιμόμαστε, ξυπνάμε και τρώμε σύμφωνα με το πρόγραμμα του μικρού μας τύραννου, τρέμει η καρδιά μας μήπως χτυπήσει ή αρρωστήσει, πολλές φορές πάω τη νύχτα στο κρεβάτι του απλά να δω ότι αναπνέει. Έχω συνέχεια άγχος με το χρόνο, με την κούραση μου, με την ώρα που θα πέσω για ύπνο, με το αν ο Αντώνης είναι χαρούμενος... 
Είναι δύσκολα αλλά... δε θα το αλλάζα για τίποτα. Δε θα άλλαζα για τίποτα το χαμόγελό του όταν ξυπνά, το χάδι του όταν νανουρίζεται στην αγκαλιά μου, την περιέργεια στο βλέμμα του μπροστά σε κάθε τι καινούριο, το πονηρό του βλέμμα όταν με φιλάει ο μπαμπάς του. Δεν αλλάζω για τίποτα στον κόσμο τη στιγμή που πρωτοχαμογέλασε στον πατέρα του στις πρώτες μας διακοπές στη Λευκάδα, την πρώτη φορά που μπουσούλησε και περπάτησε γεμάτος καμάρι, τα χαχανίσματά του όταν τον κυνηγάω μέσα στο σπίτι, και όταν μου κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες.
Πρώτη φορά στη ζωή μου μπορώ να πω με σιγουριά και χαμόγελο ότι είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη  και αισιόδοξη και... μαμά.

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Σαββατοκύριακο στην ορεινή Κορινθία



Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγαμε οικογενειακώς στα Τρίκαλα Κορινθίας και περάσαμε πολύ όμορφα. Από τότε που γεννήθηκε ο μικρός, λείπουμε από τη βάση μας τα περισσότερα Σαββατοκύριακα του μήνα, είτε πηγαίνουμε στο εξοχικό μας στο Σουσάκι,  είτε στο εξοχικό κάποιου φίλου, είτε στο χωριό καταγωγής του Αλέξανδρου είτε σε οποιοδήποτε άλλο προορισμό επιλέξουμε.

Είναι πολύ όμορφο να ταξιδεύουμε με το μικρό μας. Ο Αντώνης είναι "άλλο" παιδί όταν ταξιδεύουμε, θες η ομορφιά της φύσης, θες το ότι περνά πολύ χρόνο με τους γονείς του και μάλιστα χρόνο δημιουργικό, θες ότι βλέπει συνεχώς καινούρια πράγματα, το θέμα είναι πως είναι πολύ χαρούμενος.
Τέλος πάντων φλυαρώ και δεν το θέλω. Αυτό που θέλω είναι να σας δείξω μερικές όμορφες φωτογραφίες από το ταξίδι μας. 

Η υπέροχη ανατολή ηλίου από τη βεράντα του δωματίου μας

Με ψωμί θα τη βγάλουμε; Πεινάω!

Πάμε τώρα;

Η παιδική χαρά στο χιονοδρομικό κέντρο Ζήρειας.

Λίγη τρυφερότητα τώρα που ακόμα μου δίνει σημασία.

Οι αγαπημένοι μου κουκουλοφόροι...

Είναι πολύ ωραία εδώ, μπαμπά!

Μαμά ετοιμάσου, θα γίνω μεγάλο μαγκάκι!

Αξίζει να γράψω ότι στα Τρίκαλα εκτός από τους ωραίους περιπάτους που κάναμε στη φύση, φάγαμε εξαιρετικά στις ταβέρνες "Αγνάντι" και στου "Δέγλερη" και ήπιαμε το πολύ ωραίο χύμα κρασί τους. Επίσης, υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν τα παιδιά όπως ιππασία, περίπατοι στα μονοπάτια του χωριού και στο χιονοδρομικό κέντρο, σκι το χειμώνα, παιχνίδι στις παιδικές χαρές και όσα άλλα ανακαλύψετε με την ευρηματικότητα σας...

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Παιδικά τραγούδια


Και μόνο ο ήχος του Gummy bear μου δημιουργεί πονοκέφαλο. Δε λέω, κάτι θα έχει αυτό το "τραγούδι" και αρέσει στα παιδάκια, αλλά αφού ακόμα μπορώ να επιλέξω τι μουσική θα ακούει ο Αντώνης, αποφάσισα να το ψάξω λίγο παραπάνω. Υπάρχουν πολλές αξιόλογες επιλογές και cds που αφενός είναι πολύ όμορφο να τα ακούει όλη η οικογένεια και αφετέρου θα βοηθήσουν τα παιδιά μας να γίνουν πιο αυστηρά στις μουσικές τους επιλογές και να αναπτύξουν το μουσικό τους κριτήριο. Κάποια από τα δικά μας αγαπημένα είναι ο "Τεμπέλης δράκος" του Γιώργου Χατζηπιέρη, με υπέροχα τραγούδια που ερμηνεύουν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ελευθερία Αρβανιτάκη και άλλες εξαιρετικές φωνές της ελληνικής σκηνής. "Το ελεφαντάκι" που ερμηνεύει ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι το αγαπημένο του Αντώνη και όπως συνηθίζουν τα παιδιά της ηλικίας του, μπορεί να το ακούει συνεχόμενα μέχρι να γονατίσουμε. Άλλη μία επιλογή είναι τα "Τραγουδάκια γάλακτος" σε μουσική Μέλπως Χαλπουτσάκη και στίχους Άλκηστης Χαλικιά. 


Ενδιαφέρουσες επιλογές υπάρχουν και στα νανουρίσματα, όπως οι δύο συλλογές Putumayo "Dreamland-World Lullabies" και το "African Dreamland", με νανουρίσματα από όλο τον κόσμο αλλά και το πολύ αγαπημένο μου "Νανουρίσματα" του Νίκου Κηπουργού με την εξαίσια φωνή της Σαβίνας Γιαννάτου.
Επιλογές υπάρχουν πολλές, αρκεί να ακούς...




Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Ματζούνια!!!!!

Από την μέρα που αρχίσαμε τον παιδικό σταθμό, ο Αντώνης είναι συνέχεια άρρωστος. Λίγος πυρετός, λίγη καταρροή, αρκετός βήχας.... Ανησυχεί η μαμά του, γελούν οι έμπειροι φίλοι γονείς. Ο κύριος λόγος για τον οποίο ανησυχώ είναι ότι δε θέλω να παίρνει συνέχεια φάρμακα και χημικά και θα ήθελα να αποφύγω όσο γίνεται τις αντιβιώσεις. Κατέφυγα λοιπόν στην ομοιοπαθητική και σε μικρά μυστικά της φύσης που μπορούν να βοηθήσουν.
Καταρχήν, σε μία κατσαρόλα με νερό ή σε μηχανή καύσης αιθέριων ελαίων προσθέτω μερικές σταγόνες αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου, το οποίο είναι αποσυμφορητικό και τον έχει βοηθήσει πολύ, επίσης το σπίτι μας έχει αποκτήσει μια υπέροχη μυρωδιά φρεσκάδας και ο ευκάλυπτος διώχνει και τα κουνούπια τα οποία, άγνωστο γιατί, ακόμα κυκλοφορούν στη γειτονιά μας.
Επίσης έφτιαξα ένα σιροπάκι από δύο κ.σ. μέλι και μισό λεμόνι. Το μέλι είναι μαλακτικό και το λεμόνι έχει αντισηπτικές ιδιότητες. Το σιρόπι αυτό πρέπει να το φτιάχνεις επιτόπου μια δυο φορές τη μέρα και του δίνω από αυτό περίπου μια κουταλιά της σούπας.
Θυμήθηκα ακόμα πως όταν εγώ και η αδερφή μου πηγαίναμε σχολείο, η μητέρα μου μας έδινε ένα πολύ μικρό κομματάκι σκόρδο να καταπίνουμε σα χαπάκι. Τότε, αυτό μου φαινόταν μεγάλη χαζομάρα αλλά τελικά το σκόρδο ενισχύει το ανοσοποιητικό μας σύστημα και προφυλάσσει από τις ιώσεις. Φυσικά, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να ταΐσεις σε μωρό παιδί σκόρδο, αλλά θα φτιάξω μία σάλτσα  πέστο πλούσια σε σκορδάκι και θα του δίνω ένα κουταλάκι σάλτσα με λίγο ψωμί. Έτσι σκέφτομαι βέβαια εγώ, ο Αντώνης δεν ξέρω ακόμα τι γνώμη έχει γι αυτό, αλλά θα το δοκιμάσω.
Τέλος προσπαθώ να του δίνω θρεπτικές τροφές, όσο περισσότερο νερό γίνεται για να καθαρίζει και να ενυδατώνεται ο οργανισμός του και τον αφήνω να κοιμάται όσο θέλει καθώς η ξεκούραση είναι για όλους το καλύτερο γιατρικό.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Bρεφικά καλλυντικά: ναι στην απλότητα

Στο εμπόριο μπορείς να βρεις πραγματικά άπειρες εταιρείες που παράγουν βρεφικά καλλυντικά, τα περισσότερα μάλιστα από αυτά με την ένδειξη "δερματολογικά ελεγμένο". Από την άλλη στο διαδίκτυο υπάρχουν και πολυάριθμες μελέτες που αναφέρουν τους κινδύνους που ενέχουν  για την υγεία των παιδιών μας τα χημικά συστατικά που περιέχονται στα βρεφικά καλλυντικά (δεν θέλω να επεκταθώ αλλά όποιος θέλει υπάρχουν πολλά τέτοια άρθρα στο internet όπως αυτό: http://www.hairlossgr.com/forum/index.php?topic=1941.0  ).
Άρχισα λοιπόν να ελέγχω όσο μπορώ τα συστατικά των καλλυντικών ένα ένα, αλλά κατέληξα σε αδιέξοδο, αφού και χημικός να ήμουν, πάντα θα υπήρχε κάποιο συστατικό που δε θα το γνώριζα. Κατέληξα λοιπόν να ακολουθήσω τη λογική " όσο λιγότερα και πιο απλά τόσο το καλύτερο". Μα πόσα καλλυντικά χρειάζεται ένα παιδί; Χρειάζονται και αφρόλουτρο, και σαμπουάν και ενυδατικές κρέμες και κρέμα για αλλαγή πάνας και μωρομάντηλα και αρωματάκι και κρέμα για τα κουνούπια , και για τα σπυράκια, και για τους ερεθισμούς στο δέρμα, και και και και ;;;
Εμείς λοιπόν χρησιμοποιούμε όλα και όλα τρία προϊόντα:
1) Βιολογικό λάδι καλέντουλας. Η καλέντουλα δίνει ένα εξαιρετικό λάδι το οποίο έχει αναπλαστικές, ενυδατικές, καταπραϋντικές και αντιφλογιστικές ιδιότητες. Το λαδάκι αυτό το χρησιμοποιώ με διάφορους τρόπους: Σε ένα μπολ χλιαρό νερό ρίχνω λίγο λάδι και με λίγο βαμβάκι ή καθαρά πανάκια καθαρίζω το μικρό μου στην αλλαγή πάνας. Το βράδυ πριν πέσει για ύπνο του κάνω ένα απαλό μασάζ με αυτό για να χαλαρώσει. Το λάδι αυτό είναι επίσης εξαιρετικό όταν χρησιμοποιείται πάνω σε ερεθισμούς και τσιμπήματα από κουνούπια.
2) Για το μπάνιο του, τόσο για το σώμα όσο και για τα μαλλιά του (αλλά και για μένα), χρησιμοποιώ ένα υπέροχο υγρό σαπούνι του οποίου τα μόνα συστατικά είναι  βούτυρο καριτέ, λάδι καρύδας και κακάο σαπωνοποιημένα και ροδόνερο. Το σαπούνι αυτό το βρήκα σε αυτό το πολύ καλό site με φυτικά και βιολογικά καλλυντικά www.bacchia.gr και λέγεται αφρικάνικο μαύρο σαπούνι. Βέβαια όποιο φυτικό σαπούνι βρείτε χωρίς χρώματα, άρωμα, συντηρητικά και σιλικόνη θα κάνει άριστα τη δουλειά του.
3) Για την αλλαγή πάνας χρησιμοποιώ μια κρέμα από την εταιρεία Weleda (βιολογικά ελβετικά καλλυντικά που βρίσκω στο φαρμακείο). Προσπαθώ όμως να μην τη χρησιμοποιώ κάθε μέρα αλλά μόνο όταν το δέρμα του μωρού μου το έχει ανάγκη, δεν υπάρχει λόγος για υπερβολή και κατάχρηση όσο αγνά κι αν είναι τα προϊόντα. 
Χρησιμοποιώντας λοιπόν μόνο αυτά και ένα αντηλιακό το καλοκαίρι, προστατεύω το μωρό μου από την έκθεση σε επικίνδυνα χημικά συστατικά, αλλά και την τσέπη μου από περιττά έξοδα. Επίσης είναι πολύ πρακτικό, γιατί το μπάνιο μας δεν γεμίζει άχρηστα βαζάκια αλλά και πολύ  βολικό όταν ταξιδεύεις συχνά, αφού δε χρειάζεται να κουβαλάς ένα σωρό μπουκαλάκια.
Την ίδια τακτική ακολουθώ και για την προσωπική μου περιποίηση, αλλά αυτό είναι θέμα για επόμενη κουβέντα.




Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Πεζοδρόμια... vol. 1

Πήρα το μικρό μου τις προάλλες και πήγαμε να παίξουμε μπάλα στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Ο υπαίθριος χώρος εκεί είναι πολύ όμορφος, εκτάσεις με γκαζόν, γήπεδα και όλα δίπλα στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως η πρόσβαση σ'αυτό το χώρο με καρότσι είναι κάπως δύσκολη. Βλέπετε, τα διάφορα νυχτερινά μαγαζιά και καφετέριες έχουν αυθαίρετα κλείσει όλα τα πεζοδρόμια για χρήση parking των πελατών τους. Για να φτάσουμε λοιπόν στα γηπεδάκια με το καρότσι είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε στο δρόμο, ο οποίος πρέπει να προσθέσω ότι είναι αρκετά στενός.
Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με τα περισσότερα πεζοδρόμια της Αθήνας.  Στο Παγκράτι όπου εργάζομαι σχεδόν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά και όταν σπάνια μπορείς να διασχίσεις κάποιο, δύσκολα μπορείς να ανέβεις ή να κατέβεις τη βοηθητική ράμπα πρόσβασης αφού υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα σχεδόν σε κάθε είσοδο-έξοδο.
Το καλό με την περίπτωση των παιδιών είναι ότι χρειάζονται το καροτσάκι για κάνα δυο χρόνια και μετά τα πράγματα είναι πιο εύκολα, στην περίπτωση όμως των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες το πρόβλημα  όπως καταλαβαίνουμε είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν ταξιδέψει κανείς σε χώρες τις κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, απορεί μπροστά στο μεγάλο αριθμό ανθρώπων με κινητικά προβλήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων, γρήγορα όμως συνειδητοποιεί πως δεν είναι περισσότεροι στις χώρες αυτές, δεν υπάρχει κανενός είδους μάστιγα, απλά μπορούν ανεμπόδιστα να κυκλοφορήσουν στις πόλεις, να εργαστούν, να διασκεδάσουν, να πάνε για ψώνια. Στην Ελλάδα δυστυχώς οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, είναι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους και στο πρόβλημά τους και συνεπώς περιθωριοποιημένοι.
Με την αφορμή αυτής μου της ανάρτησης θα ήθελα όποιος έχει τη διάθεση και το χρόνο να μου στείλει φωτογραφίες από τέτοιου είδους κακώς κείμενα στα πεζοδρόμια της Ελλάδας για να τα χρησιμοποιήσω σε μελλοντικές μου δημοσιεύσεις καθώς το θέμα αυτό σίγουρα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες παραγράφους. (To e-mail μου είναι k_detsi@yahoo.gr)

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Παιχνίδια!

Από τη μέρα που γεννήθηκε ο Αντώνης και μέχρι σήμερα, έχουμε καταφέρει να γεμίσουμε δύο μεγάλες κούτες αποθήκευσης με παιχνίδια, χωρίς να μιλήσουμε για τις διαφόρων μεγεθών μπάλες και ποδηλατάκια που κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι αλλά και διάφορα πλαστικά παπάκια, ψάρια και διαφόρων ειδών θαλασσινά που μας συντροφεύουν στο μπάνιο. Υποθέτω ότι αν συνεχίσουμε τη συσσώρευση παιχνιδιών με αυτό το ρυθμό και κάνουμε και κανένα ακόμα παιδί, μάλλον θα χρειαστεί να μετακομίσουμε! 
Και να πεις ότι παίζει και καθόλου με όλα αυτά τα πλαστικά παιχνίδια με τους απαίσιους ηλεκτρονικούς ήχους, τα φλούο χρώματα, και τα κακής αισθητικής σχέδια, όχι, δεν παίζει. Τουλάχιστον, όχι για παραπάνω από λίγα λεπτά. Εγώ και ο μπαμπάς του τα μόνο που του έχουμε αγοράσει ως τώρα είναι λίγα ξύλινα μουσικά όργανα, όλα τα άλλα είναι δώρα. Όταν είδαμε λοιπόν τι γίνεται, παρακαλέσαμε συγγενείς και φίλους να μην του αγοράζουν άλλα πλαστικά παιχνίδια. Δυστυχώς,  δε μας άκουσαν, τουλάχιστον όχι όσο εγώ θα επιθυμούσα και θεώρησαν αυτή μας την παράκληση σαν μια ακόμα από τις εκκεντρικές μας ιδέες περί ανατροφής παιδιών.
Γιατί λοιπόν να συνεχίζουμε να αγοράζουμε όλα αυτά τα παιχνίδια, που αφενός βλάπτουν το περιβάλλον, μιας και κυρίως καταλήγουν στις χωματερές και αφετέρου βλάπτουν και τα παιδιά μας, και μάλιστα με αρκετούς τρόπους:
1. Πολλά από τα πλαστικά παιχνίδια περιέχουν PVC το οποίο είναι ιδιαιτέρως τοξικό και επικίνδυνο για το περιβάλλον και την υγεία, αλλά και δισφαινόλη-α η οποία όπως σας έχω ξαναγράψει, διαταράσσει τις ορμονικές λειτουργίες του οργανισμού.
2. Τα πλαστικά παιχνίδια δεν είναι καθόλου ανθεκτικά με αποτέλεσμα να καταστρέφονται γρήγορα και τα παιδιά αφενός ζητούν συνεχώς καινούρια αφετέρου δεν μαθαίνουν να εκτιμούν αυτά που έχουν αφού γρήγορα συνειδητοποιούν πόσο αναλώσιμα είναι. Επίσης τα διάφορα πολυκαταστήματα, πουλάνε αυτά τα παιχνίδια τόσο φτηνά που εύκολα μπαίνεις στη λογική του να πάρεις ένα ακόμα για να μη λείψει στο καμάρι σου, έτσι ο κάθε μικρός μπόμπιρας καταλαβαίνει πως δεν πειράζει αν το παιχνίδι μας χάλασε, αν το πέταξε από το μπαλκόνι και έσπασε ή αν το πάτησε κάτω μέχρι να γίνει αμέτρητα κομματάκια, αφού σύντομα θα έχει ένα ακόμα.
3. Τα παιχνίδια αυτά με τα χιλιάδες κουμπάκια και δυνατότητες αντί να εξάπτουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών, την περιορίζουν. Τι παραπάνω να σκεφτείς να κάνεις με ένα παιχνίδι όταν τα κάνει όλα μόνο του; Πως θα μάθεις ότι χρειάζεται προσπάθεια για να παίξεις μια απλή μελωδία στην κιθάρα, όταν πατώντας ένα κουμπί αυτής ακούς ξάφνου ολόκληρα τραγούδια. Τα αυτοκινητάκια τρέχουν μόνα τους, τα σκυλάκια γαβγίζουν...
Από την άλλη μεριά, τα ξύλινα παιχνίδια μπορεί να είναι λίγο πιο ακριβά αλλά είναι σίγουρα πιο ανθεκτικά, είναι σχεδόν πάντα πιο όμορφα, είναι ακίνδυνα και για τα παιδιά και για το περιβάλλον και σίγουρα τα βλαστάρια μας θα τα χρησιμοποιήσουν πολλές φορές πριν τα δώσουμε στο επόμενο παιδάκι. Ο Αντώνης από την πληθώρα των παιχνιδιών που έχουμε στο σπίτι έχει παίξει πιο πολύ με  ένα φτηνό αλλά πολύ όμορφο παιχνιδάκι από το ΙΚΕΑ, ένα ξύλινο σκυλάκι αλλά και με τα βιβλία του από χοντρό χαρτόνι με τις όμορφες εικόνες ζώων και τις διαφορετικές υφές.



Μάλλον θα πρέπει οι γονείς να σταματήσουμε να έχουμε ενοχές επειδή δεν ικανοποιούμε την αχόρταγη επιθυμία των παιδιών μας για συνεχώς καινούρια παιχνίδια αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι μαθαίνοντας τα παιδάκια να εκτιμούν την ποιότητα και όχι την ποσότητα, τα βοηθάμε να γίνουν πιο εκλεκτικά και αυτάρκη.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Ξεκινήσαμε σχολείο!

Βέβαια το θαυμαστικό στον τίτλο δεν είναι ακριβώς ένδειξη ενθουσιασμού αλλά κυρίως αγωνίας.
Ο Αντώνης έγινε δεκτός στο δημοτικό παιδικό σταθμό. Πήραμε λοιπόν χτες το πρωί τη "σχολική" μας τσάντα και κινήσαμε για την πρώτη μας μέρα. Λίγο αφού φτάσαμε, η προϊσταμένη με μια ελαφριά απόγνωση στον τόνο της φωνής της μας ενημέρωσε έναν έναν πως έχουν γίνει δεκτά στο σταθμό 29 παιδιά! Και δε μιλάμε για μεγάλα παιδάκια, μιλάμε για βρεφονηπιακό σταθμό, δηλαδή για μωρά και παιδιά μέχρι δυόμιση χρονών που ακόμα χρησιμοποιούν πάνα για την ανάγκη τους, κάποια από αυτά δεν περπατάνε και τα περισσότερα δεν μπορούν να φάνε μόνα τους. Δείχνοντάς μου τις εγκαταστάσεις μου, η εν λόγω απελπισμένη κυρία, είπε πως πρέπει να προσπαθήσω να τον παίρνω καθημερινά κατά τη μία και μισή το μεσημέρι διότι μετά όσα παιδάκια μένουν πέφτουν για ύπνο και ο σταθμός δυστυχώς έχει μόνο 10 κρεβατάκια και η ζήτηση για αυτά τα δέκα είναι όπως καταλαβαίνετε μεγάλη. Με βλέμμα απορίας, την ακολούθησα στην ξενάγηση και με μεγάλη μου "χαρά" ανακάλυψα πως η παιδική τραπεζαρία χωρούσε μετά βίας 15 παιδάκια και αν σκεφτείς ότι το προσωπικό είναι όλο κι όλο τέσσερα άτομα (τέσσερις μέχρι τις 2 η ώρα γιατί μετά και μέχρι το σχόλασμα θα μένουν μόνο δύο) τότε με απλά μαθηματικά καταλαβαίνει κανείς ότι κάθε δασκάλα θα είχε πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει κάθε μέρα.
Πήρα λοιπόν τον μικρό μου και αποχώρησα με πολλά νεύρα και κυρίως άγχος για το πως θα χειριστούμε εγώ και ο άντρας μου την κατάσταση. Εγώ είμαι εργαζόμενη και ο Αλέξανδρος το ίδιο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιους απευθύνεται ο δημοτικός σταθμός; Και τελικά μήπως το να βολέψουν   29 παιδιά σε εγκαταστάσεις για το πολύ 15 είναι ακόμα μια προσπάθεια ψηφοθηρίας πριν από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές; Πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα λειτουργεί με γνώμονα την προσωπική  φιλοδοξία μερικών εκατοντάδων ανίκανων και αχόρταγων "πονηρών πολιτευτών"; Αλλά και για πόσο ακόμα εμείς θα ικανοποιούμε την εκάστοτε προσωπική μας ανάγκη ζητώντας ρουσφέτια και  πατώντας πάνω στο κοινωνικό συμφέρον;
Εμείς ανήκουμε στους τυχερούς, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας στηρίξουν οικονομικά αν χρειαστεί και μάλλον θα πάμε το μικρούλη μας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό αλλά η απόφασή μας αυτή θα έπρεπε να παρθεί από επιλογή και όχι από ανάγκη. Αναρωτιέμαι τι κάνουν τα χιλιάδες εργαζόμενα ζευγάρια που δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια... Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι οι ιδιωτικοί σταθμοί υπερέχουν από άποψη κατάρτισης και καλής διάθεσης του προσωπικού αλλά σίγουρα υπερέχουν όσον αφορά τις παροχές -ειδικά στο ωράριο- και τις εγκαταστάσεις.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Μια απώλεια...

Έχασα τη γιαγιά μου προχτες το πρωί. Στα 82 της και έχοντας χάσει κάθε διάθεση για να ζήσει εδώ και δυο χρόνια, απελευθερώθηκε από το κουρασμένο και ανήμπορο κορμί της. Θα μου λείψει πολύ. Θα μου λείψει η πληθωρική αγκαλιά της, η συγκίνησή της κάθε φορά που μ' αντίκριζε, η πολίτικη κουζίνα της, η διάθεσή της για βόλτα, για χορούς, για κοκεταρία.
Η γιαγιά μου η Κλεοπάτρα, ήταν η τελευταία μου γιαγιά και κλείνοντας το κύκλο της ζωής της, κλείνει μια εποχή για μας. Ίσως αντιλαμβάνομαι πιο έντονα ότι μεγαλώνουμε, ότι η μητέρα μου είναι πια εκείνη γιαγιά και εγώ μητέρα.
Θα ευχόμουν μόνο, να ήταν καλύτερα την τελευταία της χρονιά και να είχε χαρεί περισσότερο τον Αντώνη. Η γιαγιά ήταν κατάκοιτη τα τελευταία χρόνια, και έπασχε λόγω αυτού από κατάθλιψη. Παρ' όλο που την είδα να γελά με το μικρό μου τύραννο, το ένιωθα ότι δεν ήταν πια κοντά μας, τουλάχιστον όχι η ψυχή της.
Η γιαγιά Κλεοπάτρα έφυγε ακριβώς εννιά χρόνια μετά τον παππού. Την ίδια ημερομηνία και σχεδόν την ίδια ώρα...

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Βρεφικές τροφές

Το να φτιάχνεις μόνη σου το φαγητό για το μωρό σου μπορεί να ακούγεται μεγάλος μπελάς αλλά με λίγο καλό προγραμματισμό θα ανταμείψει και εσένα και το μωρό σου. Το φαγητό για τα μωρά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το φαγητό που τρώμε ή θα έπρεπε να τρώμε απλώς είναι πολτοποιημένο. Τα μωρά μας μπορούν να φάνε αυτό που τρώμε εμείς (εκτός μερικών εξαιρέσεων) αρκεί να είναι κατάλληλα προετοιμασμένο για αυτά.  
Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα στο να φτιάχνεις μόνη σου το φαγητό του μικρού σου. Τα έτοιμα βρεφικά γεύματα είναι πολύ ακριβά και περιέχουν συντηρητικά. Επίσης όταν παρασκευάζεις μόνη σου τα γεύματα του μωρού σου, απαλείφεις το κόστος κατασκευής και την ανάγκη για ανακύκλωση όλων των γυάλινων συσκευασιών στις οποίες συσκευάζονται τα έτοιμα γεύματα.
Το μόνο που χρειάζεται σαν εξοπλισμός είναι ένα μπλέντερ , ένας μύλος για πουρέ, ένα δυο βάζα για αποθήκευση και σε περίπτωση που ταξιδεύετε ή περνάτε αρκετό χρόνο εκτός σπιτιού μαζί με το μωρό σας ένα μικρό θερμός. 
Όταν το μωράκι ξεκινάει τις στερεές τροφές τα πράγματα είναι πολύ απλά. Πολτοποιημένα λαχανικά με καλής ποιότητας πρωτεϊνη, πολτοποιημένα φρούτα και δημητριακά. Εγώ για το τελευταίο προτίμησα νιφάδες βρώμης με μητρικό γάλα. Επίσης όσον αφορά τα λαχανικά, τα όσπρια και το κρέας προτίμησα βιολογικά προϊόντα, τα οποία πράγματι είναι πιο ακριβά από τα συμβατικά αλλά αγοράζουμε ακριβώς την μικρή ποσότητα που χρειάζεται ο μικρούλης και φροντίζουμε να μην πετάμε υλικά. Στο μαγείρεμα τους χρησιμοποιώ ελάχιστο νερό ώστε να μην χρειαστεί να σουρωθεί) με κλειστό το καπάκι και το φαγάκι κρατάει όλες του τις βιταμίνες. Αυτό που πρόσεξα πολύ ήταν να μην βάζω αλάτι στο φαΐ. Τα λαχανικά και το κρέας έχουν ήδη αρκετά άλατα και τα νεφρά του βρέφους δεν είναι ακόμη προετοιμασμένα να κάνουν διηθήσεις μεγάλων ποσοτήτων αλάτων. Ααα... και το λαδάκι, στο τέλος ωμό.
Σιγά σιγά τώρα που χρόνισε τα πράγματα είναι πιο απλά αφού ο Αντώνης τρώει σχεδόν ότι κι εμείς και αυτό είναι και μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία για μένα, να μαγειρεύω πιο υγιεινά φαγητά, με πιο απλά και καλής ποιότητας υλικά, πολλά λαχανικά και όσπρια και λιγότερο κρέας.
Το μαγείρεμα τόσο για το μωρό μου αλλά και για όλη μου την οικογένεια τελικά είναι μια επένδυση για την καλή μας υγεία και ο κόπος που απαιτεί είναι σίγουρα πολύ μικρός σε σχέση με την επιβράβευση που ελπίζω όλοι μας να λάβουμε στο μέλλον.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Οι επίδοξοι κηπουροί...


Μια καινούρια τρέλα που μας βρήκε όταν έμεινα έγκυος, ήταν να φτιάξουμε το δικό μας μποστάνι. Έχουμε ένα εξοχικό κοντά στους Αγίους Θεοδώρους Κορίνθου που πηγαίνουμε αρκετά συχνά. Μέσα στον κήπο είχε μέχρι τότε κυρίως οπωροφόρα δέντρα, δυο τρεις ελιές, λουλούδια και ευτυχώς για μας, καμιά πενηνταριά τ.μ. ελεύθερα για πειραματισμό. Έτσι το Μάη του 2009 και ενώ εγώ ήμουν 8 μηνών έγκυος φτιάξαμε ένα φοβερό κηπάκι με ντομάτες, κολοκύθια, αγγούρια, πιπεριές και μελιτζάνες. Το χειμώνα τα αντικαταστήσαμε με μαρούλια, σπανάκι, ρόκα και καροτάκια. Χρησιμοποιήσαμε μόνο οργανική κομπόστα για λίπασμα, βρασμένη τσουκνίδα σαν παρασιτοκτόνο και λίγο βιολογικό λίπασμα όπου χρειαζόταν περαιτέρω ενίσχυση. Σίγουρα δεν είμαστε ακόμα τόσοοργανωμένοι ώστε να περνάμε μόνο με τις δικές μας καλλιέργεις, αλλά τουλάχιστό για ένα εξάμηνο το χρόνο, τρώμε δικά μας προϊόντα.
Εγώ και ο μικρούλης μου ξεχορταριάζουμε...
Το φοβερό είναι ότι φέτος που ο Αντώνης μας είναι ήδη 1 έτους, έχει ήδη συνηθίσει κάθε πρωί που σηκώνεται να πηγαίνει με το μπαμπά του στον κήπο να μαζέψουν τα λαχανικά της ημέρας. Πρέπει να δείτε με τι καμάρι επιστρέφει στο σπίτι με τις ντομάτες και τα αγγούρια στα χέρια!
Ο Αντώνης εν ώρα εργασίας!

Θα επανέλθω από Δευτέρα με περισσότερες φωτογραφίες ...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

BPA ή δισφαινόλη Α

Λίγο αφού γεννήθηκε ο Αντώνης, βρέθηκα μπροστά σε κάποια άρθρα ξενόγλωσσων blogs τα οποία αναφέρονταν στη δισφαινόλη Α. Η χημική αυτή ουσία χρησιμοποιείται εκτός άλλων και στην κατασκευή μπιμπερό, δοχείων φαγητού, βρεφικών ποτηριών και δυστυχώς μελέτες συνέδεσαν την ΒΡΑ με πλήθος σοβαρών προβλημάτων, όπως ο καρκίνος του μαστού, του προστάτη, των όρχεων, του θυρεοειδούς, οι καρδιοπάθειες, η παχυσαρκία, οι ηπατικές βλάβες, οι νευρολογικές διαταραχές. (Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artId=343869&dt=18/07/2010#ixzz0x7pk87nB)

Αποφασίσαμε λοιπόν να παραγγείλουμε μπιμπερό, πιπίλες και παιχνιδάκια για τα δοντάκια του τα οποία να μην περιέχουν BPA. 

Το αγαπημένο μου από αυτά είναι η Σόφι η καμηλοπάρδαλη. Ένα παιχνιδάκι για τους πόνους στα δοντάκια του το οποίο είναι φτιαγμένο από φυσικό καουτσούκ και φυτικές βαφές. Ο Αντώνης το βασάνισε όσο δεν παίρνει και τώρα το έχω φυλάξει για το επόμενο μικρό μου. Επίσης λατρέψαμε αυτή την πιπίλα από φυσικό καουτσούκ.

Τα περισσότερα  από αυτά τα αγοράσαμε μέσω internet. Ρίξτε μια ματιά στον παρακάτω σύνδεσμο
Θα βρείτε πολλά προϊόντα φτιαγμένα με υλικά που είναι ασφαλή για την υγεία των παιδιών σας.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Θηλασμός και δουλειά

Σε περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι ο θηλασμός είναι προνόμιο μόνο για τις μαμάδες που δεν εργάζονται ή έχουν μεγάλης διάρκειας γονικές άδειες μπορώ από προσωπικής εμπειρίας να πω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Εγώ εκείνο το διάστημα (και για κάνα μήνα ακόμα) ήμουν συμβασιούχος μίσθωσης έργου σε ένα ασφαλιστικό οργανισμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν δικαιούμαι καθόλου άδεια, ούτε τοκετού, ούτε λοχείας, ούτε γονική ούτε τίποτα!!! Πήρα λοιπόν τρεις μήνες άδεια άνευ αποδοχών και όταν ο Αντώνης ήταν μόλις δύο μηνών, επέστρεψα στη δουλειά. Ήμουν όμως αποφασισμένη ότι θα συνεχίζω να τον θηλάζω αποκλειστικά και έτσι επέστρεψα στη δουλειά παρέα... με το θήλαστρό μου. Κάθε πρωί στις 11 κλεινόμουν στο αποθηκάκι της δουλειάς  για κάνα εικοσάλεπτο, έπειτα έβαζα το γάλα στο ψυγείο και το μεσημέρι το πήγαινα στο σπίτι. Το μητρικό γάλα μπορεί να διατηρηθεί σε θερμοκρασία δωματίου (μέχρι και 25οC) για 6 με 8 ώρες, στο ψυγείο μέχρι και 72 ώρες και στην κατάψυξη άνετα μέχρι 3 μήνες.  
Υπάρχουν διάφορα είδη θήλαστρων από χειροκίνητα μέχρι ηλεκτρικά. Εγώ χρησιμοποιούσα το δεύτερο γιατί ήθελα κάτι σχετικά γρήγορο και απλό. Το θήλαστρο αυτό κόστιζε περίπου 100 ευρώ.
Δε θα ισχυριστώ σε καμία περίπτωση ότι αυτή η διαδικασία ήταν ευχάριστη, ήταν βαρετό και πολλές φορές κουραστικό, άσε που σίγουρα στερείται της τρυφερότητας του να θηλάζεις η ίδια το παιδί σου. Θεώρησα όμως τότε και πιστεύω ακόμα ότι έκανα μια επένδυση για την υγεία του παιδιού μου και ελπίζω να ο μικρός να ωφεληθεί από αυτή τη μικρή θυσία..

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Θηλασμός

Ξεκίνησα λοιπόν την ιστορία μου δυο χρόνια περίπου πριν και δε θέλω να κουράσω αλλά αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολύ καθοριστικά για το ποια είμαι σήμερα. Θα αναγκαστώ λοιπόν να προσπεράσω σημαντικά για μένα θέματα και γεγονότα αλλά είμαι σίγουρη ότι κατά τη διάρκεια λειτουργίας του blog θα βρεθούν ξανά μπροστά μου. 
Οι εννέα μήνες της εγκυμοσύνης πέρασαν και μπορώ να πω σήμερα με βεβαιότητα ότι ήταν οι πιο δημιουργικοί μήνες της ζωής μου και είμαι σίγουρη ότι και για τον άντρα μου ισχύει το ίδιο. Τον Ιούνη του 2009 γεννήθηκε ο Αντώνης μας και δεν μπορούσα να πιστέψω πώς στάθηκα τόσο τυχερή να έρθω στη θέση να δώσω ζωή σε ένα νέο πλάσμα. 
Από 'κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Πολύ χαρά, πολύ κούραση, πολύ άγχος και κυνήγι του χρόνου αλλά και πάλι... πολύ χαρά. 

Η πρώτη απόφαση που πήρα για το μικρό μου τύραννο ήταν ότι θα τον θήλαζα αποκλειστικά, πράγμα το οποίο έκανα για τους επόμενους 11 μήνες. Είχα ενημερωθεί σωστά και ήξερα ότι εφόσον ήθελα να θηλάσω το μωρό μου σίγουρα θα μπορούσα. Υπάρχουν άπειρες πηγές στο διαδίκτυο από τις οποίες μπορείτε να ενημερωθείτε και εδώ θα σας παραθέσω κάποιες από αυτές:
http://www.breastfeeding.com/
http://www.eutokia.gr/
http://www.thilasmos.gr/index.htm
Δεν ξέρω τι έχετε ακούσει από φίλες και μαμάδες, μην χάσετε όμως την ευκαιρία να δώσετε αυτό το δώρο στο μωρό σας και στον εαυτό σας. Το δέσιμο που αναπτύχθηκε με το μπεμπάκι μου ήταν μοναδικό, και οι στιγμές του θηλασμού, πλημμύριζαν από αγαλλίαση. Για τις πιο πρακτικές όμως ο θηλασμός είναι πιο εύκολος από το ξένο γάλα, δεν έχει αποστείρωση, πλύσιμο μπιμπερό, δεν χρειάζεται καν να σηκωθείς από το κρεβάτι και είναι σαφέστατα πιο οικονομικός. 

Προγεννητική Αγωγή

Είναι λίγο δύσκολο να αποφασίσω από που να ξεκινήσω. Είναι πολλά αυτά που με ενδιαφέρουν και θα επιθυμούσα να μοιραστώ μαζί σας αλλά σίγουρα για μένα το πιο σημαντικό σήμερα είναι το ότι είμαι μητέρα. Προσπαθώ λοιπόν να χρησιμοποιήσω το ένστικτό μου αλλά και τη πληθώρα γνώσης που υπάρχει στο διαδίκτυο για να βοηθήσω το μικρό μου μπόμπιρα να είναι ευτυχισμένος και υγιής.
Προσανατολίζομαι και εγώ μαζί με πολλούς φίλους αλλά και άλλους bloggers σε ένα πιο φυσικό τρόπο ζωής. Ήμουν πάντα ευαισθητοποιημένη με θέματα περιβαλλοντικής συνείδησης άλλα τώρα με τον μικρούλη στο σπίτι, αισθάνομαι υποχρεωμένη να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τη μικρή μου οικογένεια.
Έμεινα έγκυος τον Οκτώβρη του 2008, και από εκείνη τη μέρα αποφάσισα πως πρέπει να προσέχω ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου, αφού ότι έκανα επηρέαζε το σποράκι μου. Πραγματικά όλους τους μήνες που ακολούθησαν πρόσεξα πάρα πολύ τη διατροφή μου, τη φυσική μου κατάσταση και σίγουρα τη διάθεσή μου. Μελέτησα βιβλία προγεννητικής αγωγής, και ανακάλυψα πόσο σημαντικό είναι να καταλάβουμε οτι το παιδί μας είναι στη ζωή όχι από τη μέρα της γέννησης αλλά από τη μέρα της σύλληψης. Δεν αρκεί  να προσέχουμε τη φυσική μας κατάσταση αλλά οφείλουμε να δίνουμε μεγάλη σημασία στην πνευματική μας ανάπτυξη και στην ψυχική μας ηρεμία.
Αυτά για αρχή... Ρίξτε μια ματιά στους παρακάτω συνδέσμους και μόλις βρω χρόνο θα τα ξαναπούμε με περισσότερες πληροφορίες για το θέμα..

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Καλώς Ορίσατε!

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα νιώσω την ανάγκη να μοιραστώ προσωπικές μου σκέψεις με ένα κοινό που δε γνωρίζω, δεν είμαι και πολύ κοινωνική συνήθως αλλά ο ερχομός του αγαπημένου μου μωρού και οι τεράστιες αλλαγές που έφερε στη ζωή μου και στον τρόπο που βλέπω πια τα πράγματα με ώθησε να θέλω να συζητώ και να ανταλλάσω σκέψεις με ανθρώπους που έχουν κοινές ή ... καθόλου κοινές ιδέες με μένα. Καλή αρχή λοιπόν και καλώς ορίσατε!