Δύσκολα αλλά...

Πολλοί από τους φίλους μου είναι εργένηδες και οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά, βλέπουν, λοιπόν, τα ατελείωτα ξενύχτια και το τρέξιμο που περνάμε από τότε που ήρθε ο Αντώνης στη ζωή μας  και  μας λένε ότι  φοβούνται να μπλέξουν, τους φαίνεται πολύ δύσκολο και πως δεν είναι ακόμα έτοιμοι για παιδί.

Ναι, είναι δύσκολα. Κοιμόμαστε ελάχιστα, κολλάμε οικογενειακώς τη μία ίωση μετά την άλλη, δεν έχουμε παρά ελάχιστο προσωπικό χρόνο, χρειαζόμαστε baby sitting για να πάμε έστω για ένα ποτό, στα ταξίδια κουβαλάμε ένα αυτοκίνητο γεμάτο πράγματα του Αντώνη, κοιμόμαστε, ξυπνάμε και τρώμε σύμφωνα με το πρόγραμμα του μικρού μας τύραννου, τρέμει η καρδιά μας μήπως χτυπήσει ή αρρωστήσει, πολλές φορές πάω τη νύχτα στο κρεβάτι του απλά να δω ότι αναπνέει. Έχω συνέχεια άγχος με το χρόνο, με την κούραση μου, με την ώρα που θα πέσω για ύπνο, με το αν ο Αντώνης είναι χαρούμενος... 

Είναι δύσκολα αλλά... δε θα το αλλάζα για τίποτα. Δε θα άλλαζα για τίποτα το χαμόγελό του όταν ξυπνά, το χάδι του όταν νανουρίζεται στην αγκαλιά μου, την περιέργεια στο βλέμμα του μπροστά σε κάθε τι καινούριο, το πονηρό του βλέμμα όταν με φιλάει ο μπαμπάς του. Δεν αλλάζω για τίποτα στον κόσμο τη στιγμή που πρωτοχαμογέλασε στον πατέρα του στις πρώτες μας διακοπές στη Λευκάδα, την πρώτη φορά που μπουσούλησε και περπάτησε γεμάτος καμάρι, τα χαχανίσματά του όταν τον κυνηγάω μέσα στο σπίτι, και όταν μου κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες.

Πρώτη φορά στη ζωή μου μπορώ να πω με σιγουριά και χαμόγελο ότι είμαι ευτυχισμένη και γεμάτη  και αισιόδοξη και... μαμά.