Πεζοδρόμια... vol. 1

Πήρα το μικρό μου τις προάλλες και πήγαμε να παίξουμε μπάλα στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Ο υπαίθριος χώρος εκεί είναι πολύ όμορφος, εκτάσεις με γκαζόν, γήπεδα και όλα δίπλα στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως η πρόσβαση σ'αυτό το χώρο με καρότσι είναι κάπως δύσκολη. Βλέπετε, τα διάφορα νυχτερινά μαγαζιά και καφετέριες έχουν αυθαίρετα κλείσει όλα τα πεζοδρόμια για χρήση parking των πελατών τους. Για να φτάσουμε λοιπόν στα γηπεδάκια με το καρότσι είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε στο δρόμο, ο οποίος πρέπει να προσθέσω ότι είναι αρκετά στενός.

Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με τα περισσότερα πεζοδρόμια της Αθήνας.  Στο Παγκράτι όπου εργάζομαι σχεδόν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά και όταν σπάνια μπορείς να διασχίσεις κάποιο, δύσκολα μπορείς να ανέβεις ή να κατέβεις τη βοηθητική ράμπα πρόσβασης αφού υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα σχεδόν σε κάθε είσοδο-έξοδο.

Το καλό με την περίπτωση των παιδιών είναι ότι χρειάζονται το καροτσάκι για κάνα δυο χρόνια και μετά τα πράγματα είναι πιο εύκολα, στην περίπτωση όμως των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες το πρόβλημα  όπως καταλαβαίνουμε είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν ταξιδέψει κανείς σε χώρες τις κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, απορεί μπροστά στο μεγάλο αριθμό ανθρώπων με κινητικά προβλήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων, γρήγορα όμως συνειδητοποιεί πως δεν είναι περισσότεροι στις χώρες αυτές, δεν υπάρχει κανενός είδους μάστιγα, απλά μπορούν ανεμπόδιστα να κυκλοφορήσουν στις πόλεις, να εργαστούν, να διασκεδάσουν, να πάνε για ψώνια. Στην Ελλάδα δυστυχώς οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, είναι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους και στο πρόβλημά τους και συνεπώς περιθωριοποιημένοι.

Με την αφορμή αυτής μου της ανάρτησης θα ήθελα όποιος έχει τη διάθεση και το χρόνο να μου στείλει φωτογραφίες από τέτοιου είδους κακώς κείμενα στα πεζοδρόμια της Ελλάδας για να τα χρησιμοποιήσω σε μελλοντικές μου δημοσιεύσεις καθώς το θέμα αυτό σίγουρα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες παραγράφους. (To e-mail μου είναι k_detsi@yahoo.gr)

Παιχνίδια!

Από τη μέρα που γεννήθηκε ο Αντώνης και μέχρι σήμερα, έχουμε καταφέρει να γεμίσουμε δύο μεγάλες κούτες αποθήκευσης με παιχνίδια, χωρίς να μιλήσουμε για τις διαφόρων μεγεθών μπάλες και ποδηλατάκια που κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι αλλά και διάφορα πλαστικά παπάκια, ψάρια και διαφόρων ειδών θαλασσινά που μας συντροφεύουν στο μπάνιο. Υποθέτω ότι αν συνεχίσουμε τη συσσώρευση παιχνιδιών με αυτό το ρυθμό και κάνουμε και κανένα ακόμα παιδί, μάλλον θα χρειαστεί να μετακομίσουμε! 

Και να πεις ότι παίζει και καθόλου με όλα αυτά τα πλαστικά παιχνίδια με τους απαίσιους ηλεκτρονικούς ήχους, τα φλούο χρώματα, και τα κακής αισθητικής σχέδια, όχι, δεν παίζει. Τουλάχιστον, όχι για παραπάνω από λίγα λεπτά. Εγώ και ο μπαμπάς του τα μόνο που του έχουμε αγοράσει ως τώρα είναι λίγα ξύλινα μουσικά όργανα, όλα τα άλλα είναι δώρα. Όταν είδαμε λοιπόν τι γίνεται, παρακαλέσαμε συγγενείς και φίλους να μην του αγοράζουν άλλα πλαστικά παιχνίδια. Δυστυχώς,  δε μας άκουσαν, τουλάχιστον όχι όσο εγώ θα επιθυμούσα και θεώρησαν αυτή μας την παράκληση σαν μια ακόμα από τις εκκεντρικές μας ιδέες περί ανατροφής παιδιών.

Γιατί λοιπόν να συνεχίζουμε να αγοράζουμε όλα αυτά τα παιχνίδια, που αφενός βλάπτουν το περιβάλλον, μιας και κυρίως καταλήγουν στις χωματερές και αφετέρου βλάπτουν και τα παιδιά μας, και μάλιστα με αρκετούς τρόπους:

1. Πολλά από τα πλαστικά παιχνίδια περιέχουν PVC το οποίο είναι ιδιαιτέρως τοξικό και επικίνδυνο για το περιβάλλον και την υγεία, αλλά και δισφαινόλη-α η οποία όπως σας έχω ξαναγράψει, διαταράσσει τις ορμονικές λειτουργίες του οργανισμού.

2. Τα πλαστικά παιχνίδια δεν είναι καθόλου ανθεκτικά με αποτέλεσμα να καταστρέφονται γρήγορα και τα παιδιά αφενός ζητούν συνεχώς καινούρια αφετέρου δεν μαθαίνουν να εκτιμούν αυτά που έχουν αφού γρήγορα συνειδητοποιούν πόσο αναλώσιμα είναι. Επίσης τα διάφορα πολυκαταστήματα, πουλάνε αυτά τα παιχνίδια τόσο φτηνά που εύκολα μπαίνεις στη λογική του να πάρεις ένα ακόμα για να μη λείψει στο καμάρι σου, έτσι ο κάθε μικρός μπόμπιρας καταλαβαίνει πως δεν πειράζει αν το παιχνίδι μας χάλασε, αν το πέταξε από το μπαλκόνι και έσπασε ή αν το πάτησε κάτω μέχρι να γίνει αμέτρητα κομματάκια, αφού σύντομα θα έχει ένα ακόμα.
3. Τα παιχνίδια αυτά με τα χιλιάδες κουμπάκια και δυνατότητες αντί να εξάπτουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών, την περιορίζουν. Τι παραπάνω να σκεφτείς να κάνεις με ένα παιχνίδι όταν τα κάνει όλα μόνο του; Πως θα μάθεις ότι χρειάζεται προσπάθεια για να παίξεις μια απλή μελωδία στην κιθάρα, όταν πατώντας ένα κουμπί αυτής ακούς ξάφνου ολόκληρα τραγούδια. Τα αυτοκινητάκια τρέχουν μόνα τους, τα σκυλάκια γαβγίζουν...
Από την άλλη μεριά, τα ξύλινα παιχνίδια μπορεί να είναι λίγο πιο ακριβά αλλά είναι σίγουρα πιο ανθεκτικά, είναι σχεδόν πάντα πιο όμορφα, είναι ακίνδυνα και για τα παιδιά και για το περιβάλλον και σίγουρα τα βλαστάρια μας θα τα χρησιμοποιήσουν πολλές φορές πριν τα δώσουμε στο επόμενο παιδάκι. Ο Αντώνης από την πληθώρα των παιχνιδιών που έχουμε στο σπίτι έχει παίξει πιο πολύ με  ένα φτηνό αλλά πολύ όμορφο παιχνιδάκι από το ΙΚΕΑ, ένα ξύλινο σκυλάκι αλλά και με τα βιβλία του από χοντρό χαρτόνι με τις όμορφες εικόνες ζώων και τις διαφορετικές υφές.

Μάλλον θα πρέπει οι γονείς να σταματήσουμε να έχουμε ενοχές επειδή δεν ικανοποιούμε την αχόρταγη επιθυμία των παιδιών μας για συνεχώς καινούρια παιχνίδια αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι μαθαίνοντας τα παιδάκια να εκτιμούν την ποιότητα και όχι την ποσότητα, τα βοηθάμε να γίνουν πιο εκλεκτικά και αυτάρκη.

Ξεκινήσαμε σχολείο!

Βέβαια το θαυμαστικό στον τίτλο δεν είναι ακριβώς ένδειξη ενθουσιασμού αλλά κυρίως αγωνίας.

Ο Αντώνης έγινε δεκτός στο δημοτικό παιδικό σταθμό. Πήραμε λοιπόν χτες το πρωί τη "σχολική" μας τσάντα και κινήσαμε για την πρώτη μας μέρα. Λίγο αφού φτάσαμε, η προϊσταμένη με μια ελαφριά απόγνωση στον τόνο της φωνής της μας ενημέρωσε έναν έναν πως έχουν γίνει δεκτά στο σταθμό 29 παιδιά! Και δε μιλάμε για μεγάλα παιδάκια, μιλάμε για βρεφονηπιακό σταθμό, δηλαδή για μωρά και παιδιά μέχρι δυόμιση χρονών που ακόμα χρησιμοποιούν πάνα για την ανάγκη τους, κάποια από αυτά δεν περπατάνε και τα περισσότερα δεν μπορούν να φάνε μόνα τους. Δείχνοντάς μου τις εγκαταστάσεις μου, η εν λόγω απελπισμένη κυρία, είπε πως πρέπει να προσπαθήσω να τον παίρνω καθημερινά κατά τη μία και μισή το μεσημέρι διότι μετά όσα παιδάκια μένουν πέφτουν για ύπνο και ο σταθμός δυστυχώς έχει μόνο 10 κρεβατάκια και η ζήτηση για αυτά τα δέκα είναι όπως καταλαβαίνετε μεγάλη. Με βλέμμα απορίας, την ακολούθησα στην ξενάγηση και με μεγάλη μου "χαρά" ανακάλυψα πως η παιδική τραπεζαρία χωρούσε μετά βίας 15 παιδάκια και αν σκεφτείς ότι το προσωπικό είναι όλο κι όλο τέσσερα άτομα (τέσσερις μέχρι τις 2 η ώρα γιατί μετά και μέχρι το σχόλασμα θα μένουν μόνο δύο) τότε με απλά μαθηματικά καταλαβαίνει κανείς ότι κάθε δασκάλα θα είχε πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει κάθε μέρα.

Πήρα λοιπόν τον μικρό μου και αποχώρησα με πολλά νεύρα και κυρίως άγχος για το πως θα χειριστούμε εγώ και ο άντρας μου την κατάσταση. Εγώ είμαι εργαζόμενη και ο Αλέξανδρος το ίδιο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιους απευθύνεται ο δημοτικός σταθμός; Και τελικά μήπως το να βολέψουν   29 παιδιά σε εγκαταστάσεις για το πολύ 15 είναι ακόμα μια προσπάθεια ψηφοθηρίας πριν από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές; Πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα λειτουργεί με γνώμονα την προσωπική  φιλοδοξία μερικών εκατοντάδων ανίκανων και αχόρταγων "πονηρών πολιτευτών"; Αλλά και για πόσο ακόμα εμείς θα ικανοποιούμε την εκάστοτε προσωπική μας ανάγκη ζητώντας ρουσφέτια και  πατώντας πάνω στο κοινωνικό συμφέρον;

Εμείς ανήκουμε στους τυχερούς, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας στηρίξουν οικονομικά αν χρειαστεί και μάλλον θα πάμε το μικρούλη μας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό αλλά η απόφασή μας αυτή θα έπρεπε να παρθεί από επιλογή και όχι από ανάγκη. Αναρωτιέμαι τι κάνουν τα χιλιάδες εργαζόμενα ζευγάρια που δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια... Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι οι ιδιωτικοί σταθμοί υπερέχουν από άποψη κατάρτισης και καλής διάθεσης του προσωπικού αλλά σίγουρα υπερέχουν όσον αφορά τις παροχές -ειδικά στο ωράριο- και τις εγκαταστάσεις.