Βέβαια το θαυμαστικό στον τίτλο δεν είναι ακριβώς ένδειξη ενθουσιασμού αλλά κυρίως αγωνίας.
Ο Αντώνης έγινε δεκτός στο δημοτικό παιδικό σταθμό. Πήραμε λοιπόν χτες το πρωί τη "σχολική" μας τσάντα και κινήσαμε για την πρώτη μας μέρα. Λίγο αφού φτάσαμε, η προϊσταμένη με μια ελαφριά απόγνωση στον τόνο της φωνής της μας ενημέρωσε έναν έναν πως έχουν γίνει δεκτά στο σταθμό 29 παιδιά! Και δε μιλάμε για μεγάλα παιδάκια, μιλάμε για βρεφονηπιακό σταθμό, δηλαδή για μωρά και παιδιά μέχρι δυόμιση χρονών που ακόμα χρησιμοποιούν πάνα για την ανάγκη τους, κάποια από αυτά δεν περπατάνε και τα περισσότερα δεν μπορούν να φάνε μόνα τους. Δείχνοντάς μου τις εγκαταστάσεις μου, η εν λόγω απελπισμένη κυρία, είπε πως πρέπει να προσπαθήσω να τον παίρνω καθημερινά κατά τη μία και μισή το μεσημέρι διότι μετά όσα παιδάκια μένουν πέφτουν για ύπνο και ο σταθμός δυστυχώς έχει μόνο 10 κρεβατάκια και η ζήτηση για αυτά τα δέκα είναι όπως καταλαβαίνετε μεγάλη. Με βλέμμα απορίας, την ακολούθησα στην ξενάγηση και με μεγάλη μου "χαρά" ανακάλυψα πως η παιδική τραπεζαρία χωρούσε μετά βίας 15 παιδάκια και αν σκεφτείς ότι το προσωπικό είναι όλο κι όλο τέσσερα άτομα (τέσσερις μέχρι τις 2 η ώρα γιατί μετά και μέχρι το σχόλασμα θα μένουν μόνο δύο) τότε με απλά μαθηματικά καταλαβαίνει κανείς ότι κάθε δασκάλα θα είχε πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει κάθε μέρα.
Πήρα λοιπόν τον μικρό μου και αποχώρησα με πολλά νεύρα και κυρίως άγχος για το πως θα χειριστούμε εγώ και ο άντρας μου την κατάσταση. Εγώ είμαι εργαζόμενη και ο Αλέξανδρος το ίδιο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιους απευθύνεται ο δημοτικός σταθμός; Και τελικά μήπως το να βολέψουν 29 παιδιά σε εγκαταστάσεις για το πολύ 15 είναι ακόμα μια προσπάθεια ψηφοθηρίας πριν από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές; Πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα λειτουργεί με γνώμονα την προσωπική φιλοδοξία μερικών εκατοντάδων ανίκανων και αχόρταγων "πονηρών πολιτευτών"; Αλλά και για πόσο ακόμα εμείς θα ικανοποιούμε την εκάστοτε προσωπική μας ανάγκη ζητώντας ρουσφέτια και πατώντας πάνω στο κοινωνικό συμφέρον;
Εμείς ανήκουμε στους τυχερούς, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας στηρίξουν οικονομικά αν χρειαστεί και μάλλον θα πάμε το μικρούλη μας σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό αλλά η απόφασή μας αυτή θα έπρεπε να παρθεί από επιλογή και όχι από ανάγκη. Αναρωτιέμαι τι κάνουν τα χιλιάδες εργαζόμενα ζευγάρια που δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια... Δεν λέω σε καμία περίπτωση ότι οι ιδιωτικοί σταθμοί υπερέχουν από άποψη κατάρτισης και καλής διάθεσης του προσωπικού αλλά σίγουρα υπερέχουν όσον αφορά τις παροχές -ειδικά στο ωράριο- και τις εγκαταστάσεις.
Σαφέστατα όλα όσα παραθέτεις θα έκαναν τον κάθε γονιό έξαλλο. Το έχω βιωσει και 'γω αυτο και το θυμάμαι καλά. Ωστώσο δεν πρέπει να παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο οτι έχουν 10 κρεβατάκια είναι σχετικά μελετημένο! Από τα 29 παιδιά τα μισά σχεδόν θα τα παίρνουν νωρίτερα (γονείς, παππούδες ή γιαγάδες). Τα υπόλοιπα παιδάκια θα βολευτούν σε στρωματάκια ή σε κάποια κρεβάτια που θα εμφανιστούν αφού οι δασκάλες του σταθμού εξασφαλίσουν οτι το 50% περίποου των παιδιών θα φεύγει νωρίς!!! Απιστευτο?
Τις πρώτες μέρες (και νομίζω δεν είμαι η μόνη που το λέει αυτό) υπάρχει μια σχετική τρομοκρατία από το προσωπικού του σταθμού...αυτό συμβαίνει γιατί κυρίως το προσωπικό δεν επαρκεί και προσπαθούν με τρόπο να διώξουν κόσμο. Ακούγεται κάπως παράλογο αλλά η "απελπισμένη κυρία" που αναφέρεις μου θυμίζει αυτό ακριβώς που είχα βιώσει.
Από τη μια αυτή, από την άλλη το παιδί που έκλαιγε γοερά (διότι ήταν η πρώτη φορά που τον άφηνα σε αλλο περιβάλλον, σε ξένα χέρια)μου δημιούργησαν ακριβώς τις ίδιες ανασφάλειες, τα ίδια άγχη, τις ίδιες σκέψεις για αυτή την ψεύτικη κοινωνία που ζούμε.
Προτείνω απλά να δοκιμάσεις λίγο ακόμα τον εαυτό σου.
Έχεις δίκιο ότι ενδεχομένως θα έπρεπε να κάνω υπομονή και να περιμένω λίγο παραπάνω. Αλλά καθώς ο Αλέξανδρος επιστρέφει σπίτι το βράδυ και εγώ δεν έχω στην παρούσα φάση καμία δυνατότητα να παίρνω το παιδί από το σχολείο στη μία και μισή, προσανατολιζόμαστε στον ιδιωτικό σταθμό. Η αλήθεια είναι πως αν δεν μπορούσα να πληρώσω κάτι παραπάνω, θα ανεχόμουν την παραπάνω κατάσταση όσο κι αν με ενοχλούσε, και θα έβρισκα τρόπους να το κάνω να λειτουργήσει όσο το δυνατό καλύτερα. Αλλά αφού μου δίνεται η δυνατότητα να στείλω τον Αντώνη σε ένα σχολείο όπου η κάθε τάξη θα έχει το πολύ 7-8 παιδάκια και το ωράριο είναι πολύ πιο βολικό για μας νομίζω θα το προτιμήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο που θέλω να πω είναι ότι δεν έχω κανένα παράπονο από το προσωπικό του δημοτικού σταθμού και πιστεύω πραγματικά ότι καλούνται να εργασθούν σε δύσκολες συνθήκες, το πρόβλημά μου είναι αυτή ακριβώς η κατάσταση που αναγκάζονται να υπομείνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά, μετά οι δασκάλες κατ τελευταία οι γονείς,
Μπορεί το σχόλιο μου να κατέληξε σε μια "συμβουλή" για 'σενα, αλλά ο στόχος δεν ήταν αυτό ακριβώς. Ήταν η παράθεση της εμπειρίας μου ώστε σε αυτή την τόσο ωραία προσπάθεια που κάνεις να ενημερώνεις και να έρχεσαι σε επαφή με μανούλες, να ακουστεί, να διαβαστεί και μια δεύτερη άποψη για το θέμα λίγο διαφοροποιημένη από τη δική σου από ένα άτομο που ήδη έχει περάσει αυτή τη διαδικασία και την έχει τελειώσει μιας και φέτος ξεκινάμε το νηπιαγωγείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφέστατα με την σχεδόν "μηδαμινή" προσφορά του συζύγου και λοιπών συγγενών η καλύτερη λύση είναι ένας ιδιωτικός σταθμός από πλευράς ίσως υποδομής, προσωπικού και ωραρίου. Έχουμε ακούσει αρκετά....αρνητικά και για ιδιωτικούς σταθμούς. Αυτο όμως ίσως να είναι το επόμενο αρθράκι σου. Καλή αρχή!!!
Κάνεις πολύ καλά που μου γράφεις για τις δικές σου εμπειρίες, αυτός είναι και ο στόχος του blog.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα είναι πολύ αρχή αλλά ονειρεύομαι κάποια στιγμή ο χώρος αυτός να μπορέσει να φιλοξενήσει απόψεις από πολλές μαμάδες και να μαθαίνουμε όλες νέα πράγματα από τις διαφορετικές απόψεις και εμπειρίες που θα μοιραζόμαστε.
Σ'ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη!
Του χρόνου θα στείλω κι εγώ τα δικά μου παιδιά σε δημοτικό παιδικό σταθμό και σκέφτομαι από τώρα τις συνθήκες,αν τελικά μας πάρουν.Δεν έχω όμως άλλη επιλογή γιατί τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν ιδιωτικό για 2 παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντησή μου, αλλά με το πρόγραμμά μου δυστυχώς δεν είμαι συνεπής στις απαντήσεις όσο και στις αναρτήσεις μου. Σε καταλαβαίνω απόλυτα και που ανησυχείς για τις συνθήκες αλλά και που θα στείλεις τα παιδιά σου στον δημοτικό παιδικό σταθμό. Σε διαβεβαιώ ότι αν είχα και εγώ δύο παιδιά, θα ήμουν αναγκασμένη να τα στείλω στο δημοτικό παιδικό σταθμό. Αυτό που θα σου πρότεινα είναι να κάνεις όσο πιο συχνούς ελέγχους μπορείς και να μιλάς με τα παιδιά σου όσο περισσότερο γίνεται. Θα χαρώ πολύ να μαθαίνω νέα σου και ελπίζω και εγώ να κρατάω πιο συχνή επαφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλεοπάτρα μου δεν ξέρω σε ποια περιοχή μένεις και πως είναι οι συνθήκες στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου σας (εγώ τουλάχιστον φέτος είμαι πολύ ευχαριστημένη)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα ήθελα να μείνω στη φράση που λες:
"Αλλά αφού μου δίνεται η δυνατότητα να στείλω τον Αντώνη σε ένα σχολείο όπου η κάθε τάξη θα έχει το πολύ 7-8 παιδάκια και το ωράριο είναι πολύ πιο βολικό για μας νομίζω θα το προτιμήσω."
Υπάρχει ιδιωτικός παιδικός σταθμός που έχει τμήματα με τόσο λίγα παιδάκια όταν οι περισσότεροι αριθμούν τμήματα των 20 και 25 μη πω και 30 παιδιών. Ακόμα και των ηλικιών που αναφέρεις. Και μάλιστα με μόνο δύο παιδαγωγούς!
Θα πρέπει να είναι πρότυπο, να έχει ΤΙΣ εγκαταστάσεις για να μπορεί να υλοποιήσει τις ιδανικές συνθήκες και φυσικά το ανάλογο προσωπικό.
Δεν θα ήθελα να υποστηρίξω πως ο σταθμός που πάω τον Αντώνη είναι ο καλύτερος και σίγουρα δεν είναι πρότυπος. Όσον αφορά τον αριθμό των παιδιών, στον όροφο που είναι ο βρεφονηπιακός υπάρχουν δύο δωμάτια, όπου το καθένα φιλοξενεί 7-8 παιδάκια με μία δασκάλα στο κάθε δωμάτιο και μία τρίτη στο όροφο η οποία βοηθάει στις αλλαγές και στα ταϊσματα. Θα ήθελα πολύ να είχα πάει τον Αντώνη στο δημόσιο σταθμό για πολλούς λόγους: κυρίως οικονομικούς αλλά και γιατί θεωρώ ότι πρέπει να στηρίζουμε τη δημόσια παιδεία, είμαι όμως εργαζόμενη μητέρα, με μικρή δυνατότητα αδειών και με γονείς ακόμα εργαζόμενους και θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ στο πρόγραμμα και τις αργίες και απεργίες του δημόσιου. Όσον αφορά τα 29 παιδιά, είμαι σίγουρη ότι οι δασκάλες θα κάνουν ότι μπορούν για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους, αλλά πραγματικά πόσο χρόνο θα έχουν να ασχοληθούν με την ψυχαγωγία των παιδιών και όταν μιλώ για ψυχαγωγία μιλώ για την κυριολεκτική έννοια του όρου.
ΑπάντησηΔιαγραφή