Πεζοδρόμια... vol. 1

Πήρα το μικρό μου τις προάλλες και πήγαμε να παίξουμε μπάλα στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Ο υπαίθριος χώρος εκεί είναι πολύ όμορφος, εκτάσεις με γκαζόν, γήπεδα και όλα δίπλα στη θάλασσα. Δυστυχώς όμως η πρόσβαση σ'αυτό το χώρο με καρότσι είναι κάπως δύσκολη. Βλέπετε, τα διάφορα νυχτερινά μαγαζιά και καφετέριες έχουν αυθαίρετα κλείσει όλα τα πεζοδρόμια για χρήση parking των πελατών τους. Για να φτάσουμε λοιπόν στα γηπεδάκια με το καρότσι είμαστε αναγκασμένοι να περπατάμε στο δρόμο, ο οποίος πρέπει να προσθέσω ότι είναι αρκετά στενός.

Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με τα περισσότερα πεζοδρόμια της Αθήνας.  Στο Παγκράτι όπου εργάζομαι σχεδόν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια αλλά και όταν σπάνια μπορείς να διασχίσεις κάποιο, δύσκολα μπορείς να ανέβεις ή να κατέβεις τη βοηθητική ράμπα πρόσβασης αφού υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα σχεδόν σε κάθε είσοδο-έξοδο.

Το καλό με την περίπτωση των παιδιών είναι ότι χρειάζονται το καροτσάκι για κάνα δυο χρόνια και μετά τα πράγματα είναι πιο εύκολα, στην περίπτωση όμως των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες το πρόβλημα  όπως καταλαβαίνουμε είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν ταξιδέψει κανείς σε χώρες τις κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, απορεί μπροστά στο μεγάλο αριθμό ανθρώπων με κινητικά προβλήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεων, γρήγορα όμως συνειδητοποιεί πως δεν είναι περισσότεροι στις χώρες αυτές, δεν υπάρχει κανενός είδους μάστιγα, απλά μπορούν ανεμπόδιστα να κυκλοφορήσουν στις πόλεις, να εργαστούν, να διασκεδάσουν, να πάνε για ψώνια. Στην Ελλάδα δυστυχώς οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, είναι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους και στο πρόβλημά τους και συνεπώς περιθωριοποιημένοι.

Με την αφορμή αυτής μου της ανάρτησης θα ήθελα όποιος έχει τη διάθεση και το χρόνο να μου στείλει φωτογραφίες από τέτοιου είδους κακώς κείμενα στα πεζοδρόμια της Ελλάδας για να τα χρησιμοποιήσω σε μελλοντικές μου δημοσιεύσεις καθώς το θέμα αυτό σίγουρα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες παραγράφους. (To e-mail μου είναι k_detsi@yahoo.gr)