Παιχνίδια!

Από τη μέρα που γεννήθηκε ο Αντώνης και μέχρι σήμερα, έχουμε καταφέρει να γεμίσουμε δύο μεγάλες κούτες αποθήκευσης με παιχνίδια, χωρίς να μιλήσουμε για τις διαφόρων μεγεθών μπάλες και ποδηλατάκια που κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι αλλά και διάφορα πλαστικά παπάκια, ψάρια και διαφόρων ειδών θαλασσινά που μας συντροφεύουν στο μπάνιο. Υποθέτω ότι αν συνεχίσουμε τη συσσώρευση παιχνιδιών με αυτό το ρυθμό και κάνουμε και κανένα ακόμα παιδί, μάλλον θα χρειαστεί να μετακομίσουμε! 

Και να πεις ότι παίζει και καθόλου με όλα αυτά τα πλαστικά παιχνίδια με τους απαίσιους ηλεκτρονικούς ήχους, τα φλούο χρώματα, και τα κακής αισθητικής σχέδια, όχι, δεν παίζει. Τουλάχιστον, όχι για παραπάνω από λίγα λεπτά. Εγώ και ο μπαμπάς του τα μόνο που του έχουμε αγοράσει ως τώρα είναι λίγα ξύλινα μουσικά όργανα, όλα τα άλλα είναι δώρα. Όταν είδαμε λοιπόν τι γίνεται, παρακαλέσαμε συγγενείς και φίλους να μην του αγοράζουν άλλα πλαστικά παιχνίδια. Δυστυχώς,  δε μας άκουσαν, τουλάχιστον όχι όσο εγώ θα επιθυμούσα και θεώρησαν αυτή μας την παράκληση σαν μια ακόμα από τις εκκεντρικές μας ιδέες περί ανατροφής παιδιών.

Γιατί λοιπόν να συνεχίζουμε να αγοράζουμε όλα αυτά τα παιχνίδια, που αφενός βλάπτουν το περιβάλλον, μιας και κυρίως καταλήγουν στις χωματερές και αφετέρου βλάπτουν και τα παιδιά μας, και μάλιστα με αρκετούς τρόπους:

1. Πολλά από τα πλαστικά παιχνίδια περιέχουν PVC το οποίο είναι ιδιαιτέρως τοξικό και επικίνδυνο για το περιβάλλον και την υγεία, αλλά και δισφαινόλη-α η οποία όπως σας έχω ξαναγράψει, διαταράσσει τις ορμονικές λειτουργίες του οργανισμού.

2. Τα πλαστικά παιχνίδια δεν είναι καθόλου ανθεκτικά με αποτέλεσμα να καταστρέφονται γρήγορα και τα παιδιά αφενός ζητούν συνεχώς καινούρια αφετέρου δεν μαθαίνουν να εκτιμούν αυτά που έχουν αφού γρήγορα συνειδητοποιούν πόσο αναλώσιμα είναι. Επίσης τα διάφορα πολυκαταστήματα, πουλάνε αυτά τα παιχνίδια τόσο φτηνά που εύκολα μπαίνεις στη λογική του να πάρεις ένα ακόμα για να μη λείψει στο καμάρι σου, έτσι ο κάθε μικρός μπόμπιρας καταλαβαίνει πως δεν πειράζει αν το παιχνίδι μας χάλασε, αν το πέταξε από το μπαλκόνι και έσπασε ή αν το πάτησε κάτω μέχρι να γίνει αμέτρητα κομματάκια, αφού σύντομα θα έχει ένα ακόμα.
3. Τα παιχνίδια αυτά με τα χιλιάδες κουμπάκια και δυνατότητες αντί να εξάπτουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών, την περιορίζουν. Τι παραπάνω να σκεφτείς να κάνεις με ένα παιχνίδι όταν τα κάνει όλα μόνο του; Πως θα μάθεις ότι χρειάζεται προσπάθεια για να παίξεις μια απλή μελωδία στην κιθάρα, όταν πατώντας ένα κουμπί αυτής ακούς ξάφνου ολόκληρα τραγούδια. Τα αυτοκινητάκια τρέχουν μόνα τους, τα σκυλάκια γαβγίζουν...
Από την άλλη μεριά, τα ξύλινα παιχνίδια μπορεί να είναι λίγο πιο ακριβά αλλά είναι σίγουρα πιο ανθεκτικά, είναι σχεδόν πάντα πιο όμορφα, είναι ακίνδυνα και για τα παιδιά και για το περιβάλλον και σίγουρα τα βλαστάρια μας θα τα χρησιμοποιήσουν πολλές φορές πριν τα δώσουμε στο επόμενο παιδάκι. Ο Αντώνης από την πληθώρα των παιχνιδιών που έχουμε στο σπίτι έχει παίξει πιο πολύ με  ένα φτηνό αλλά πολύ όμορφο παιχνιδάκι από το ΙΚΕΑ, ένα ξύλινο σκυλάκι αλλά και με τα βιβλία του από χοντρό χαρτόνι με τις όμορφες εικόνες ζώων και τις διαφορετικές υφές.

Μάλλον θα πρέπει οι γονείς να σταματήσουμε να έχουμε ενοχές επειδή δεν ικανοποιούμε την αχόρταγη επιθυμία των παιδιών μας για συνεχώς καινούρια παιχνίδια αλλά να συνειδητοποιήσουμε ότι μαθαίνοντας τα παιδάκια να εκτιμούν την ποιότητα και όχι την ποσότητα, τα βοηθάμε να γίνουν πιο εκλεκτικά και αυτάρκη.