Μια απώλεια...

Έχασα τη γιαγιά μου προχτες το πρωί. Στα 82 της και έχοντας χάσει κάθε διάθεση για να ζήσει εδώ και δυο χρόνια, απελευθερώθηκε από το κουρασμένο και ανήμπορο κορμί της. Θα μου λείψει πολύ. Θα μου λείψει η πληθωρική αγκαλιά της, η συγκίνησή της κάθε φορά που μ' αντίκριζε, η πολίτικη κουζίνα της, η διάθεσή της για βόλτα, για χορούς, για κοκεταρία.

Η γιαγιά μου η Κλεοπάτρα, ήταν η τελευταία μου γιαγιά και κλείνοντας το κύκλο της ζωής της, κλείνει μια εποχή για μας. Ίσως αντιλαμβάνομαι πιο έντονα ότι μεγαλώνουμε, ότι η μητέρα μου είναι πια εκείνη γιαγιά και εγώ μητέρα.

Θα ευχόμουν μόνο, να ήταν καλύτερα την τελευταία της χρονιά και να είχε χαρεί περισσότερο τον Αντώνη. Η γιαγιά ήταν κατάκοιτη τα τελευταία χρόνια, και έπασχε λόγω αυτού από κατάθλιψη. Παρ' όλο που την είδα να γελά με το μικρό μου τύραννο, το ένιωθα ότι δεν ήταν πια κοντά μας, τουλάχιστον όχι η ψυχή της.

Η γιαγιά Κλεοπάτρα έφυγε ακριβώς εννιά χρόνια μετά τον παππού. Την ίδια ημερομηνία και σχεδόν την ίδια ώρα...