Κοιμήσου, αγγελούδι μου...

Ο ύπνος του Αντώνη αποτέλεσε για τη μικρή μου οικογένεια το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε ως τώρα, σε σχέση με την ανατροφή του. Από τη στιγμή που γεννήθηκε αποφασίσαμε με τον πατέρα του να ακολουθήσουμε τους πιο σύγχρονους δρόμους που συμβουλεύουν τους γονείς να χαρίζουν την αγκαλιά τους στο μωρό τους χωρίς δεύτερη σκέψη, με σκοπό να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση του και να χτιστεί μια σχέση βαθιάς εμπιστοσύνης μεταξύ γονιού και παιδιού. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν ακριβώς όπως τα φανταζόμασταν και σήμερα, δεκαοχτώ μήνες μετά τη γέννηση του, ο Αντώνης έχει ξεχάσει που είναι το δωμάτιο του και εμείς παλεύουμε να διασώσουμε την προσωπική μας ζωή και λίγο χώρο στο κρεβάτι μας.

Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Η απόφασή μου να θηλάσω τον Αντώνη για ένα χρόνο αλλά και το γεγονός ότι πιάνω δουλειά στις 7:30 το πρωί με ανάγκασε, λόγω κούρασης, να τον παίρνω στο κρεβάτι για το νυχτερινό θηλασμό. Ακόμα όμως και όταν αρχίσαμε το ξένο γάλα, ο μικρός είχε τόσο συνηθίσει τη ζεστασιά της αγκαλιάς μας το βράδυ, που σχεδόν κάθε νύχτα ξυπνούσε κατά τις 3:00 και έκλαιγε μέχρι να τον πάρουμε στο δωμάτιό μας. Εμείς φυσικά δε θέλαμε να τον αφήνουμε να υποφέρει, φοβόμασταν μήπως νιώσει προδομένος και εγκαταλελειμμένος και μας γαλήνευε να τον παίρνουμε στο κρεβάτι και να κοιμόμαστε παρέα διώχνοντας μακρυά τη βραδινή του ανησυχία. Δυστυχώς όμως, η κατάσταση δυσκόλεψε, αφού σιγά σιγά ο Αντώνης παρ' όλο που ερχόταν στο κρεβάτι μας δεν έδειχνε να θέλει να κοιμηθεί και πολλές φορές ήταν έτοιμος για παιχνίδι στις 4:00 το πρωί. Άλλοτε πάλι άρχιζε να κλαίει για να έρθει στο δωμάτιο μας πριν εμείς ξαπλώσουμε και έτσι αναγκαζόμουν να πέσω για ύπνο με το παιδί από τις 23:00, προσπαθώντας να αποφύγω το σπαραχτικό του κλάμα (μεγάλη τραγωδία οι φωνές του για τη μαμά όπως φαντάζεστε).

Αρχίσαμε από τότε, λοιπόν να συνειδητοποιούμε ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Δεν ήταν μόνο ότι εμείς ήμασταν συνεχώς κομμάτια από την αϋπνία αλλά κυρίως ότι ο Αντώνης είχε αναπτύξει πολύ κακές συνήθειες ύπνου, κοιμόταν ελάχιστα το βράδυ, ήταν κακοδιάθετος τη μέρα, και συνήθως κοιμόταν αρκετά κατά τη διάρκεια του πρωινού και μετά από το μεσημεριανό του γεύμα. Δοκιμάσαμε διάφορες μεθόδους που διαβάσαμε ή ακούσαμε από φίλους, αλλά μόλις το θέμα έφτανε στο να αφήσουμε το μωρό μας να κλάψει, κάναμε πίσω. Βλέπετε είχαμε τη δικαιολογία έτοιμη: Για πόσο καιρό θα έχει ακόμα ο μικρούλης μας ανάγκη την ασφάλεια της αγκαλιάς μας τη νύχτα; Σε λίγο καιρό δε θα μας αφήνει ούτε να μπαίνουμε στο δωμάτιο του. Και μετά τη σκέψη αυτή τρέχαμε στο δωμάτιό του στο πρώτο του κλάμα και φέρναμε το μικρό μας τύραννο στη μέση του κρεβατιού ελπίζοντας ότι θα κερδίσουμε εκτός των άλλων και μια ώρα ύπνο επιπλέον.

Με αυτά και με 'κείνα φτάσαμε στο σήμερα... Ο Αντωνάκης σαν μικρός πρίγκιπας, αρνείται να καθίσει έστω και ένα λεπτό στο κρεβάτι του και κοιμάται από την αρχή στο δωμάτιό μας. Από τη μία έχουμε αρχίσει να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω, από την άλλη όμως έχουμε μέρες να αγκαλιαστούμε με τον Αλέξανδρο, και κάθε σκέψη για όποια άλλη "δραστηριότητα" χρειάζεται προμελετημένο σχέδιο δράσης! Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό, το γεγονός ότι δίνουμε μεν στον Αντώνη την ασφάλεια που χρειάζεται από την άλλη όμως φτιάχνουμε ένα πλασματάκι τόσο εξαρτημένο, που ούτε να κοιμηθεί δεν μπορεί χωρίς εμάς, μας προβλημάτισε πολύ.

Πήραμε λοιπόν τη γενναία απόφαση να εκπαιδεύσουμε εαυτούς και υιο σε νέες συνήθειες ύπνου: τον βάλαμε να κοιμηθεί στο κρεβατάκι του, μαζί με την φιλενάδα του την καμηλοπάρδαλη και μπόλικες πιπίλες και αφού του διαβάσαμε ένα παραμύθι, τον χαϊδέψαμε τρυφερά και του εξηγήσαμε ότι τον αγαπάμε πολύ αλλά πρέπει να μάθει να κοιμάται στο δωμάτιό του, τον καληνυχτήσαμε και φύγαμε... Και μετά άρχισε το δράμα, είχαμε όμως αποφασίσει από πριν με τον μπαμπά του ότι θα είμαστε σταθεροί στην απόφασή μας, και παρ' όλο που πηγαίναμε κάθε τόσο στο δωμάτιό του να τον καθησυχάζουμε, δεν τον βγάλαμε από την κούνια του και μετά από δέκα δύσκολα λεπτά ο Αντώνης κοιμήθηκε... Μη φαντάζεστε ότι μιλάμε για καμιά φοβερή επιτυχία, όλα αυτά συνέβησαν μόλις πριν από δυο ώρες. Ξέρω ότι θα έχουμε σίγουρα μια δύσκολη εβδομάδα, ο μικρός αυτός αποχωρισμός είναι δύσκολος για όλους, αλλά η απόφασή μας αυτή μοιάζει, για την ώρα τουλάχιστον, σωστή. Βλέπουμε...